ра́дужны, ‑ая, ‑ае.

Які мае колеры радугі, шматкаляровы. Радужнае адценне.

•••

Радужная абалонка гл. абалонка (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узмацня́льны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць, прызначаны для ўзмацнення, павелічэння чаго‑н. Узмацняльная электронная лямпа. Узмацняльнае адценне суфікса.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

smoky [ˈsməʊki] adj.

1. ды́мны, зады́млены; заку́раны, куро́дымны;

a smo ky hue ды́мчатае адце́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

при́вкус м.

1. пры́смак, -ку м.;

2. перен. пры́смак, -ку м.; (оттенок) адце́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аддава́ць¹, 1 і 2 ас. не ўжыв., -дае́; незак.

1. чым (разм.). Мець які-н. прысмак, пах і пад.

Бочка аддае рыбай.

2. перан. Нагадваць што-н., мець адценне, рысы чаго-н.

У канцы жніўня ночы аддавалі ўжо восенню.

Думка аддае даўніной.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

zielonkawy

зеленаваты;

zielonkawy odcień — зеленаватае адценне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

znaczeniowy

сэнсавы;

odcień znaczeniowy — сэнсавае адценне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

нюа́нс, ‑у, м.

Адценне, нязначны пераход (колеру, гукаў). Нюансы сіняга колеру. Нюансы вымаўлення. □ Колькі сплыло гадоў, а я памятаю чысты голас хлопчыка да самых дробных нюансаў. «ЛіМ». // перан. Наогул адценне, тонкае адрозненне ў чым‑н. Нюансы настрою. □ Тонкім лірызмам, праўдзівасцю пачуцця, багаццем унутраных душэўных нюансаў вызначаюцца вершы Танка аб каханні. Бярозкін.

[Фр. nuance.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазалаці́цца, ‑лоціцца; зак.

1. Пакрыцца пазалотай, афарбавацца ў залацісты колер.

2. Набыць ад святла залацістае адценне, колер. Пазалаціліся стрэхі хат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пагарджа́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Тое, што і пагардлівы.

2. У граматыцы — які мае ці ўносіць адценне пагардлівасці, зневажальнасці. Пагарджальны суфікс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)