norm [nɔ:m] n. но́рма, станда́рт;

a deviation from the norm адхіле́нне ад но́рмы;

social norms пра́вілы паво́дзін у грама́дстве

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

предотвраще́ние прадухіле́нне, -ння ср., адхіле́нне, -ння ср.; папярэ́джанне, -ння ср.; неоконч. папярэ́джванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выключэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. выключаць — выключыць.

2. Адступленне, адхіленне ад агульнага правіла; рэдкі выпадак. Як выключэнне. □ Гэты прынцып не дапускае ні выключэнняў, ні абмежаванняў. Радкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ненарма́льнасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць і стан ненармальнага; адхіленне ад нормы.

2. Ненармальная з’ява. [Кісель:] — Дык я пытаюся ў вас, да якога часу ў нас будуць прадаўжацца такія ненармальнасці. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

odchylenie

н.

1. адхіленне;

2. паліт. ухіл

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Anomáli¦e

f -, -li¦en адхіле́нне, выключэ́нне з пра́вілаў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

На-быкі́ = рус. на нет (Мядзв.). Няясна. Магчыма, на бакі ’ўбок’ ад бок (фанетычна на бъкі́), як адхіленне ад нармальнага шляху; аднак параўн. польск. na psy pójść сапсавацца’, што дапускае існаванне падобнай мадэлі і ў беларускай мове, але сувязь з бык застаецца неабгрунтаванай.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

возмуще́ние ср.

1. абурэ́нне, -ння ср.;

2. (мятеж) уст. бунт, род. бу́нту м., сму́та, -ты ж.;

3. астр. адхіле́нне, -ння ср.;

возмуще́ние небе́сных тел адхіле́нне нябе́сных цел;

магни́тное возмуще́ние физ. магні́тная бу́ра;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дрэйф, ‑у, м.

1. Рух ільдоў, судна і пад. пад дзеяннем ветру або цячэння.

2. Адхіленне судна або самалёта ад узятага курсу пад дзеяннем чаго‑н.

•••

Легчы ў дрэйф гл. легчы.

[Ад. гал. drijven.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хі́бнасць, ‑і, ж.

1. Памылка, няправільнасць, недакладнасць. Стылістычныя хібнасці.

2. Спец. Розніца паміж сапраўднай велічынёю чаго‑н. і велічынёю, атрыманай пры вымярэнні; адхіленне ад зададзенай велічыні; недакладнасць. Абсалютная хібнасць. Адносная хібнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)