саба́чы, -ая, -ае.

1. гл. сабака.

2. Вельмі цяжкі, нязносны, а таксама (пра мароз, холад) незвычайна моцны ў сваім праяўленні (разм.).

Сабачая доля.

С. холад.

3. перан. Адданы, паслужлівы, пакорны (разм.).

Сабачыя вочы.

Сабачая пакорнасць начальству.

4. Састаўная частка некаторых батанічных і заалагічных назваў.

Сабачая мята.

С. клешч.

◊

Ушыцца ў сабачую скуру (разм.) — страціць сумленне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

wedded

[ˈwedɪd]

adj.

1) ажэ́нены

2) Figur. адда́ны, ве́рны

•

- wedded bliss

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

dutiful

[ˈdu:tifəl]

adj.

1) паслухмя́ны, адда́ны

2) які́ выніка́е з абавя́зку

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

фана́тык

(лац. fanaticus = раз’юшаны; непрытомны)

чалавек, слепа адданы сваім вераванням або перакананням і нецярпімы да чужых поглядаў і імкненняў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сле́па прысл. blind, blíndlings;

сле́па адда́ны blind ergében;

сле́па падпарадко́ўвацца blínd(lings) gehórchen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

devot

[-'vo:t]

a

1) адда́ны, пако́рны

2) ліслі́вы

3) набо́жны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

схала́ст

(гр. scholastes = адданы навуковым або літаратурным заняткам)

1) паслядоўнік схаластыкі;

2) перан. той, хто адрывае веды, навуку ад жыцця і практыкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тарпедава́ць, ‑дую, ‑дуеш, ‑дуе; зак. і незак., што.

1. Атакаваць тарпедаю; паразіць (паражаць) тарпедаю.

2. Спец. Узарваць (узрываць) зарад выбухнога рэчыва ў буравой свідравіне для расшырэння яе і павышэння адданы пласта.

3. перан. Падарваць (падрываць), парушыць (парушаць) знутры. Тарпедаваць дагавор аб раззбраенні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́прабаваны erpróbt, bewährt; treu (верны); ergében (адданы);

вы́прабаваны ў бая́х kámpferprobt;

вы́прабаваны сро́дак erpróbtes [probátes, bewährtes] Míttel

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

падзві́жнік, ‑а, м.

1. Чалавек, які ў імя служэння богу падвяргае сябе доўгім малітвам і посту; аскет. Хрысціянску падзвіжнік.

2. Самаадданы працаўнік. Нястомны і вялікі падзвіжнік,.. [Чорны] і ў апошнюю хвіліну жыцця застаўся велічным у сваёй .. сціпласці. Вітка. // чаго. Актыўны, адданы грамадскі дзеяч. Падзвіжнік навукі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)