гры́жа, -ы, мн. -ы, грыж, ж.

1. Хвароба, звязаная з выпадзеннем часткі якога-н. унутранага органа за межы поласці, у якой ён знаходзіцца.

2. Выпучаны такім чынам орган.

|| прым. гры́жавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

абавя́заны, -ая, -ае.

1. з інф. Які мае што-н. сваім абавязкам.

Я а. дапамагчы таварышу.

2. каму-чаму. Які знаходзіцца ў даўгу перад кім-, чым-н.

Я многім а. гэтаму чалавеку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

пры́гарадны, -ая, -ае.

1. гл. прыгарад.

2. Які знаходзіцца, размешчаны ў прыгарадзе, у наваколлі горада.

П. жыхар.

П. завод.

3. Пра транспарт: не далёкі, які абслугоўвае блізкія ад горада раёны.

П. аўтобус.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

прыдво́рны, -ая, -ае.

1. Які мае адносіны да двара манарха.

Прыдворная пасада.

2.

У знач. наз. прыдво́рны, -ага, мн. -ыя, -ых, м. Асоба, якая знаходзіцца пры манарху і ўваходзіць у яго акружэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

зача́ткавы, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца ў пачатку свайго развіцця. Зачаткавы орган. // Першапачатковы, пачатковы. Зачаткавы стан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

блізкаўсхо́дні, ‑яя, ‑яе.

Які мае адносіны да Блізкага Ўсходу, знаходзіцца на Блізкім Усходзе. Блізкаўсходняе пытанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ваеннаабавя́заны, ‑ага, м.

Асоба, якая павінна несці вайсковую службу (падлягае прызыву або знаходзіцца ў запасе).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ванілі́н, ‑у, м.

Пахучае арганічнае рэчыва, якое знаходзіцца ў стручках ванілі або атрымана штучным спосабам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аза́ддзе, ‑я, н., зб.

1. Тое, што і пазаддзе.

2. Тое, што знаходзіцца, цягнецца ззаду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абая́нне, ‑я, н.

Прыцягальная сіла каго‑, чаго‑н.; прывабнасць. Абаянне маладосці. Знаходзіцца пад абаяннем музыкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)