марша́лак, -лка, мн. -лкі, -лкаў, м. (гіст.).

1. Вышэйшая службовая асоба ў Вялікім Княстве Літоўскім і Рэчы Паспалітай.

2. У Беларусі ў 19 ст: выбраны з ліку шляхты кіраўнік губерні або павета.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

дацэ́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Вучонае званне выкладчыка вышэйшай навучальнай установы або супрацоўніка навуковай арганізацыі, якое папярэднічае прафесару, а таксама асоба, якая мае гэта званне.

|| прым. дацэ́нцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

дыплама́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Асоба, якая ўзнагароджана дыпломам (у 2 знач.).

Д. міжнароднага конкурсу піяністаў.

|| ж. дыплама́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. дыплама́нцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

прыдво́рны, -ая, -ае.

1. Які мае адносіны да двара манарха.

Прыдворная пасада.

2.

У знач. наз. прыдво́рны, -ага, мн. -ыя, -ых, м. Асоба, якая знаходзіцца пры манарху і ўваходзіць у яго акружэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

штаб-ро́тмістр, -а, мн. -ы, -аў, м.

У царскай арміі Расіі: афіцэрскі чын у кавалерыі і жандармерыі, роўны штабс-капітану, а таксама асоба, якая мае гэты чын.

|| прым. штаб-ро́тмістрскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

юрыско́нсульт, -а, М -льце, мн. -ы, -аў, м.

Асоба, якая з’яўляецца пастаянным кансультантам ва ўстанове па пытаннях права і выступае абаронцам яе інтарэсаў у юрыдычных арганізацыях.

Ю. фабрыкі.

|| прым. юрыско́нсульцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

граф, ‑а, м.

Дваранскі тытул у дарэвалюцыйнай Расіі і Заходняй Еўропе, вышэйшы за баронскі. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Ням. Graf.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гросма́йстар, ‑тра, м.

1. Вышэйшае шахматна-спартыўнае званне. // Асоба, якая мае гэта званне.

2. Галава сярэдневяковага рыцарскага манашскага ордэна.

[Ням. Grossmeister.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

архімандры́т, ‑а, М ‑рыце, м.

Вышэйшае духоўнае званне для манахаў, тытул ігумена, а таксама асоба, якая носіць гэта званне.

[Грэч. archi — галоўны і mandra — манастыр.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ка́мер-ю́нкер, ‑а, м.

Малодшае прыдворнае званне ў царскай Расіі і некаторых манархічных дзяржавах. // Асоба, якая мае гэта званне.

[Ням. Kammerjunker.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)