кляве́ц, кляўца, м.
Малаток для насякання млынавых камянёў, для кляпання кос. На надворках, па падстрэшшу, у сенцах скакалі заўзята кляўцы па бабках, адцягваючы вострыя языкі кос. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кранштэ́йн, ‑а, м.
1. Выступ у сцяне для падтрымання карніза, балкона і пад.; кансоль (у 1 знач.).
2. Гарызантальная апора для прымацавання дэталі, механізма да вертыкальнай паверхні.
[Ад ням. Kragstein.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кронцы́ркуль, ‑я, м.
1. Прылада для чарчэння ў выглядзе спружыннага цыркуля, ножкі якога разводзяцца вінтом.
2. Прылада ў выглядзе цыркуля з доўгімі выгнутымі ножкамі для вымярэння дэталей.
[Ням. Kronzirkel.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
крэ́кінг, ‑у, м.
1. Перапрацоўка нафты і цяжкіх нафтапрадуктаў у спецыяльных устаноўках для атрымання больш каштоўных прадуктаў (галоўным чынам бензіну). Крэкінг нафты.
2. Устаноўка для такой перапрацоўкі.
[Англ. cracking.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
развадны́, ‑ая, ‑ое.
1. Які прызначаецца, служыць для разводкі (у 1 знач.). Развадны ключ (для разводкі пілы).
2. Такі, які можна развесці (у 2 знач.). Развадны мост.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сашэ́, нескл., н.
1. Надушаная ці напоўненая араматычнымі рэчывамі падушачка, якая кладзецца ў бялізну для надання ёй прыемнага паху.
2. Сумачка для захоўвання насовак, грабянцоў і пад.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стагакі́д, ‑а, М ‑дзе, м.
Сельскагаспадарчая машына для складання стагоў, сціртаў, а таксама для пагрузкі коп на машыны. [Лёня:] — Я бачу, хто такі няўрымслівы — трактарыст са стагакіда. Місько.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
супрацьта́нкавы, ‑ая, ‑ае.
Прызначаны для барацьбы з танкамі, для абароны ад танкаў. Супрацьтанкавы роў. □ Дэсант меў не менш тысячы чалавек, шмат мінамётаў, кулямётаў, аўтаматаў, супрацьтанкавых гранат. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
уты́ль, ‑ю, м., зб.
Адходы вытворчасці, рэчы, якія ўжо не прыгодны для карыстання, але могуць служыць сыравінай для вырабу іншых рэчаў (металічны лом, анучы, папера і пад.).
[Ад лац. utilis — карысны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
АРА́БСКАЕ ПІСЬМО́,
алфавітная сістэма пісьма. Пашыраная ў арабамоўных краінах, а таксама сярод шэрагу інш. мусульманскіх (ісламскіх) народаў (Іран, Пакістан, Афганістан і інш.). Выпрацавана ў 4—6 ст. для арабскай мовы на базе арамейскага пісьма. Да канца 1920-х г. арабскае пісьмо выкарыстоўвалі носьбіты многіх цюркскіх моў (туркі, узбекі і інш.). Ім карысталіся бел. татары для напісання т.зв. кітабаў. З 7—8 ст. н. э., калі быў напісаны Каран, арабскае пісьмо мала змянілася. Мае кансананты характар. 28 літар перадаюць зычныя; 3 з іх ужываюць і для доўгіх галосных, кароткія галосныя перадаюцца дыякрытычнымі знакамі. Кожная літара арабскага пісьма мае 4 абрысы: на пачатку, у сярэдзіне, на канцы слова і пры ізаляваным ужыванні. Для прыстасавання арабскага пісьма ў асобных мовах выкарыстоўваліся дадатковыя знакі. Так, для перадачы бел. гукаў «дз’ (дзь)» і «ц’ (ць)» ужываліся звычайна літары «даль» і «сад» з трыма падрадковымі дыякрытычнымі кропкамі, для абазначэння гука «с» — розныя знакі: «сад» — для цвёрдага «с», а «са», «сін» або «шын» — для мяккага «с’ (сь)». Накірунак арабскага пісьма гарызантальны, справа налева. Развітая каліграфія дала высокамастацкія ўзоры арнаментальнага пісьма арабскай вяззю.
А.Я.Супрун.
т. 1, с. 444
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)