гіпертэрмі́я

(ад гіпер- + -тэрмія)

пераграванне арганізма; штучнае павышэнне тэмпературы цела, абумоўленае знешнімі фізічнымі фактарамі (параўн. гіпатэрмія).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ізаасмі́я

(ад іза- + гр. osmos = штуршок)

адносная пастаяннасць асматычнага ціску ў вадкіх асяроддзях і тканках арганізма.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

канту́зія

(лац. contusio = удар)

агульнае пашкоджанне арганізма без парушэння цэласці скуры, напр. пры разрыве бомбы, снарада.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

манасо́мія

(ад мана- + гр. soma = цела)

адсутнасць у храмасомным наборы клетак арганізма адной з парных храмасом.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

метэапаты́чны

(ад метэа + гр. pathos = пакута, хвароба);

м-ая рэакцыя — паталагічная рэакцыя арганізма на змены надвор’я.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

палігра́ф

(ад палі- + -граф)

мед. многаканальны асцылограф для адначасовага запісу розных функцый арганізма пры комплексным даследаванні.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

поліуры́я

(н.-лац. polyuria; ад гр. poly = многа + uron = мача)

мед. празмернае выдзяленне мачы з арганізма.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сакрэ́цыя

(лац. secretio = выдзяленне)

выпрацоўка і выдзяленне залозамі асобых рэчываў (сакрэтаў​2), неабходных для жыццядзейнасці арганізма.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

зрэз, зразу, м.

1. Дзеянне паводле дзеясл. зразаць — зрэзаць (у 1 знач.).

2. Месца, па якім зрэзана, разрэзана што‑н. Чарада нізкіх, абкораных пнёў з кропелькамі смалы на врэзах разбягалася перад вачамі. Сачанка.

3. Тое, што зрэзана; зрэзаны слой, частка чаго‑н. Высушыць першы зрэз тытуню. // Спец. Самая тонкая пласцінка тканкі, выразаная з арганізма для вывучэння мікраскапічнай будовы гэтай тканкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гной, гною, м.

1. Перапрэлая сумесь памёту свойскай жывёлы і подсцілу, якая служыць для ўгнаення глебы. Конскі гной. Вывозіць гной на палі.

2. Непрыемная на пах вадкасць жоўтага або шэрага колеру, якая ўтвараецца ў тканках арганізма пры запаленні іх. Перасаліў .. [кухар] страву, і князь.. ударыў яго два разы поўху, што і цяпер яшчэ ў благое надвор’е з вуха гной цячэ. Гарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)