біянавега́цыя

(ад бія- + навігацыя)

здольнасць жывёл выбіраць напрамак руху пры рэгулярных сезонных міграцыях.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гемаста́з

(ад гема- + -стаз)

1) спыненне руху крыві ў сасудах;

2) спыненне крывацёку.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гідрапедало́гія

(ад гідра- + педалогія)

навука аб формах і заканамернасцях руху вады ў грунце.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

страбі́зм

(гр. strabismos, ад strabos = крывы)

касавокасць, разлад каардынаванага руху вачэй у чалавека.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ступа́​II ж. (хада, тэмп руху) Gang m -(e)s, Gänge, Schritt m -(e)s, -e; Vórwärtsschreiten n -s, - (тс. перан.);

разме́ранай ступо́й geméssenen Schríttes

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

паўнамо́цны, ‑ая, ‑ае.

Надзелены якімі‑н. паўнамоцтвамі. Паўнамоцны пасол. □ У свой час любоў да народа вылучыла вялікага песняра польскага нацыянальна-вызваленчага руху Адама Міцкевіча песняром братэрства, .. зрабіла паўнамоцным прадстаўніком усяго славянства. Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохта́ктны, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Які складаецца з трох тактаў; які працягваецца тры такты. Трохтактная паўза.

2. Такі, у якім рабочы працэс адбываецца за тры такты руху поршня (пра рухавік унутранага згарання).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трэ́нне, ‑я, н.

1. Рух прадмета па паверхні другога прадмета. Трэнне аднаго кавалка сухога дрэва аб другі.

2. Сіла, якая перашкаджае руху аднаго цела па паверхні другога. Каэфіцыент трэння, Трэнне ў машынах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэнтраімклі́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Накіраваны ў час руху ад перыферыі да цэнтра; проціл. цэнтрабежны. Цэнтраімклівая сіла.

2. Такі, які праводзіць узбуджэнне ад перыферыі да цэнтральнай нервовай сістэмы (пра нервы). Цэнтраімклівыя нервовыя валокны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плаўні́к, ‑а, м.

Орган руху ў рыб і водных жывёл. Недзе ўнізе санліва варочаецца рака ў сваіх берагах ды размінаюць плаўнікі тлустыя самы... Гаўрылкін. Напяўшы тугія плаўнікі, Хвастамі ад прагнасці б’юць шчупакі. Глебка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)