цэ́нзар, ‑а, м.
1. У старажытным Рыме — службовая асоба, якая ведала цэнзам (у 1 знач.), сачыла за паступленнем падаткаў, ажыццяўляла нагляд за норавамі і пад.
2. Службовая асоба, якая ажыццяўляе цэнзуру (у 2 знач.). — Калі праз дзве гадзіны цэнзар не прыйдзе канфіскоўваць кнігу, значыць яе можна пускаць у людзі. С. Александровіч. Рэвалюцыйная дзейнасць Міцкевіча ў 1848–1849 гадах абвастрыла пільнасць царскіх цэнзараў. Лойка. // Уст. У бурсе — вучань, абавязаны сачыць за паводзінамі класа.
[Ад лац. censor.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адуля́р
(ад ням. Adula = назва горнага масіву ў Швейцарыі)
мінерал класа сілікатаў, бясколерная празрыстая разнавіднасць артаклазу.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
аканты́т
(ад гр. akantha = калючка)
мінерал класа сульфідаў жалезіста-чорнага колеру, сульфід серабра з групы аргентыту.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
алафа́н
(ад ала- + гр. phaino = выдаюся, выпінаюся)
мінерал класа сілікатаў бледна-блакітнага, зеленаватага або бурага колеру.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
алуні́т
(фр. alunite, ад alun = галун)
мінерал класа сульфатаў, белы з шараватым, жаўтаватым або чырванаватым адценнем.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
аля́рыя
(н.-лац. alaria)
гельмінт класа смактуноў; паразітуе ў кішэчніку лісоў, сабак, ваўкоў, пясцоў, янотападобных сабак.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
анарты́т
(ад гр. anorthos = косы)
мінерал класа сілікатаў, кальцыевы палявы шпат шараватага або рыжа-шэрага колеру.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
галені́т
(ад лац. galena = свінцовая руда)
мінерал класа сульфідаў шэрага колеру з металічным бляскам; свінцовая руда.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
гематы́т
(гр. haimatites = крывавы)
мінерал класа вокіслаў і гідравокіслаў чорнага або вішнёва-чырвонага колеру; жалезная руда.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
глюко́за
(ад гр. glykys = салодкі)
арганічнае злучэнне класа монацукрыдаў, салодкае рэчыва ў пладах раслін; вінаградны цукар.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)