Verbum

пава́га, -і, ДМ -ва́зе, ж.

Пачцівыя адносіны, выкліканыя прызнаннем чыіх-н. высокіх якасцей, заслуг.

Выхоўваць павагу да старэйшых.

Карыстацца павагай.

павага́цца гл. вагацца.

павага́ць гл. вагаць.

павадзі́ць, -ваджу́, -во́дзіш, -во́дзіць; -во́джаны; зак.

1. каго (што). Водзячы, прымусіць хадзіць на працягу якога-н. часу.

П. каня.

П. гасцей па горадзе.

2. чым. Зрабіць некалькі рухаў чым-н. па паверхні або ў розных напрамках.

П. указкай па карце.

павадо́вы гл. повад.

павадо́к, -дка́, мн. -дкі́, -дко́ў, м.

Кароткі повад, а таксама рэмень, на якім водзяць сабак.

Узяць сабаку на п.

◊

Ісці на павадку ў каго (разм., неадабр.) — знаходзіцца ў залежнасці ад каго-н.

|| прым. павадко́вы, -ая, -ае.

павады́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Той, хто водзіць каго-н., дапамагае каму-н. ісці.

Сляпы сляпому не п. (прыказка). П. мядзведзя.

Сабакі-павадыры.

паважа́ны, -ая, -ае.

Які выклікае пачуццё павагі, да якога адчуваюць павагу.

П. чалавек.

Паважаныя таварышы (ветлівы зварот). Паслухайце, п.! (наз.; фамільярны зварот).

паважа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. каго-што. Адносіцца з павагай да каго-, чаго-н.

П. старэйшых.

П. чужую думку.

Прымусіць сябе п.

2. што. Любіць, цаніць што-н.

П. тэатральнае мастацтва.

П. рыбалку.

пава́жлівы, -ая, -ае.

Які адносіцца да каго-н. з павагай.

П. сын.

Паважліва (прысл.) аднесціся.

|| наз. пава́жлівасць, -і, ж.