каска́д
(фр. cascade, ад іт. cascata)
1) вадаспад, які падае ўступамі;
2) перан. імклівая плынь чаго-н. (напр. к. слоў);
3) цыркавы прыём, які імітуе падзенне з каня, турніка, веласіпеда і інш.;
4) хуткі танец, які суправаджаецца спевамі, у аперэце.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
блюз
(англ. blues, ад blue devils = меланхолія, журба)
1) песня або танец амерыканскіх неграў, якія выконваюцца ў павольным тэмпе;
2) форма джазавай музыкі (гл. джаз) у рытме і манеры выканання гэтай песні (танца).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Ваґе́ра 1 ’зух’ (гук ґ выбухны) (Нас.), вогер, вогерка ’тс’ (КТС). Насовіч падае таксама вогер, якое тлумачыць, як ’жарабец’ і як ’угарь-молодец’. Ці не сюды рус. огурь, огурный, огуряться, якія прыводзіць Фасмер (3, 120), лічачы іх няяснымі, а таксама рус. ухарь? Укр. вагера ’тс’. Семантычна вогер, вагера можна наблізіць да агура ’неслух’ (Бяльк.), агурань ’грубіян, неслух’ (Нас.). Паводле версіі Карскага, Белорусы, 176, вогер ’жарабец’ < цюрк. ajge̥r. Далей семантычны пераход ’жарабец’ > ’зух (пра чалавека)’, што пацвярджаецца наступнай паралеллю: адлётныя (коні) (Нас.) — адлёт ’зух’ (Бір. дыс., КТС). Параўн. Рудніцкі, 1, 289.
Ваге́ра 2 ’танец на кукішках’ (Нас.). Няясна. Магчыма, звязана з папярэднім.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бычо́к, ‑чка, м.
1. Памянш.-ласк. да бык 1; малады бык. Быць бычку на лычку, а кароўцы на вяроўцы. Прыказка.
2. Род дробнай марской рыбы сямейства бычковых. Бычкі ў тамаце.
3. Народная назва бугая (у 2 знач.). [Язэп:] — Гэта ёсць такія маленькія птушкі — бычкі, дык яны вядуцца хто іх ведае дзе, а калі пачуюць холад — адразу з’яўляюцца каля будынкаў... Чорны.
4. Разм. Недакурак. Палашка дакурвала бычок і мармытала: — Саломы я яму не палажыла, то на голых драбінах паехаў. Лобан.
5. Старажытны беларускі народны танец.
•••
Казка пра белага бычка гл. казка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
по́лька 1,
гл. палякі.
по́лька 2, ‑і, ДМ ‑льцы; Р мн. ‑лек; ж.
Танец у хуткім тэмпе, а таксама музыка да гэтага танца. [Надзя і Саша] танцавалі польку, кадрыль, факстрот. Гроднеў. Пасля Лізавета і Наталля выціналі голасам польку і колькі разоў прайшлі танцам па хаце. Чорны.
[Чэшск. polka.]
по́лька 3, ‑і, ДМ ‑льцы; Р мн. ‑лек; ж.
Мужчынская стрыжка, пры якой валасы на скронях і на патыліцы злёгку падстрыгаюцца. Першым кінуўся ў вочы Станеўскі. Узмужнелы, пастрыжаны, як мелі звычай стрыгчыся нямецкія вайсковыя — пад высокую польку, з чорнымі і бліскучымі ад брыльянціну валасамі. Карпюк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
folk
[foʊk]
1.
n., pl. folk or folks
1)
а) лю́дзі (наагу́л)
б)
poor folk — бе́дныя лю́дзі
old folk — стары́я
young folk — мо́ладзь
my folks — мая́ сям’я́, мае́ ро́дныя
2) пле́мя n., наро́д -у m.; люд -у m.
2.
adj.
наро́дны
folk art — наро́днае маста́цтва
folk dance — наро́дны та́нец
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
карманьёла
(фр. carmagnole, ад Carmagnole = назва італьянскага горада)
1) французская народная песня-танец;
2) французская рэвалюцыйная песня, складзеная народам у Парыжы ў 1792 г. у сувязі з падзеннем каралеўскай улады;
3) куртка з вузкімі фалдамі, якую насілі якабінцы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Ма́зу́р 1 ’від танца’ (Інстр. III) запазычана з польск. mazur(ek) ’мазурскі танец’, таксама як і ўкр. мазу́р. У рус. і чэш. мовах мазурка, mazurka — ж. р., як полька, венгерка (Фасмер, 2, 558; Махэк₂, 356). У сучасных бел. гаворках таксама мазу́рка (з рус.), параўн. ваўк. мазурка ’тс’ (Сл. ПЗБ). Значэнне ’чарнарус’ (Нас.) — да ма́зу́р ’паляк паўн.-усх. Польшчы’ < польск. mazia ’балота’.
Ма́зур 2 ’з запэцканым тварам, брудны’, ’смуглы’ (Нас., Шат.) і мазура́ка ’мурза, неахайны’ (Нікан.) утвораны пры дапамозе суф. ‑ур (з экспрэсіяй зніжанасці), ‑ур‑ака ад мазаць (гл.) (Сцяцко, Афікс. наз., 70). У іншых слав. мовах аналагічна: укр. замазу́ра, замазуха, в.-луж. mazuch, рус. мазу́рина ’пляма іншага колеру на поўсці ў сабакі’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
shuffle
[ˈʃʌfəl]
1.
v.i.
1) шо́ргаць нага́мі
2) ледзь цяга́ць (но́гі)
3) тасава́ць (ка́рты)
4) со́ўгаць, пераклада́ць, перастаўля́ць
to shuffle a stack of papers — пераклада́ць стос папе́ры зь ме́сца на ме́сца
5) віля́ць, хітры́ць
2.
n.
1) шо́рганьне (нага́мі); цяга́ньне (ног)
2) та́нец з шо́рганьнем ног
3) тасава́ньне (ка́ртаў)
4) віля́ньне; падтасо́ўка (фа́ктаў)
•
- shuffle off
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ско́кі, -каў ед. нет
1. разг. пляс м.; та́нцы, пля́ска ж.;
пусці́цца ў с. — пусти́ться в пляс;
2. пля́ска ж., та́нец м.;
◊ с. свято́га Ві́та — мед. пля́ска свято́го Ви́тта;
яка́я пе́сня, такі́я і с. — посл. какова́ погу́дка, такова́ и пля́ска
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)