ГАНАРА́Р А́ЎТАРСКІ,

гл. ў арт. Аўтарскае права.

т. 5, с. 20

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ка́дый

(кр.-тат., тур. kadi, ад ар. qadi)

суддзя ў мусульман, які разглядае справы на аснове мусульманскага права (шарыяту) і мясцовага звычаёвага права (адатý).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

гайду́к, ‑а, м.

1. Слуга, выязны лакей часоў прыгоннага права. Панскі гайдук.

2. Паўстанец-партызан на Балканах і ў Венгрыі, які змагаўся супраць турэцкай няволі і феадальнага прыгнёту.

[Ад венг. hajduk — паганяты.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

легітымі́зм, ‑у, м.

Рэакцыйны палітычны напрамак у Заходняй Еўропе 19–20 стст. (пераважна ў Францыі), які прызнае галоўным прынцыпам дзяржаўнага ладу спадчыннае права якой‑н. дынастыі на ўладу.

[Ад лац. legitimus — законны, правамерны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

right​1 [raɪt] n.

1. пра́ва; прывіле́я;

We have a constitutional right to defend ourselves. Мы маем канстытуцыйнае права абараняць сябе.

2. пра́вільнасць, правата́; справядлі́васць

3. pl. rights а́ўтарскае пра́ва

4. the right, the Right пра́выя

5. пра́вы бок;

to the right напра́ва;

on the right спра́ва

♦

bang to rights BrE/ dead to rights AmE, infml вы́крыты, вы́яўлены (у здзяйсненні злачынства);

put/set smth. to rights прыво́дзіць што-н. у нале́жны стан

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

common law

1) звычаёвае пра́ва

2) няпі́саны зако́н

•

- common law marriage

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ownership

[ˈoʊnərʃɪp]

n.

улада́ньне n. чым-н.; ула́снасьць f.; пра́ва на ўла́снасьць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

vested interest

1) асабі́стае зацікаўле́ньне, інтэ́рас

2) зако́нам замацава́нае пра́ва, кары́сьць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Háusrecht

n -(e)s юрыд.

1) пра́ва на недатыка́льнасць жылля́

2) сяме́йнае пра́ва, пра́ва галавы́ [старэ́йшага] у сям’і́

sein ~ gégen j-n bráuchen — паказа́ць каму́-н. на дзве́ры, вы́гнаць каго́-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ула́дны, -ая, -ае (кніжн.).

1. Схільны навязваць сваю волю, загадваць, падначальваць сабе; які выражае ўладу, волю, рашучасць, уладарны.

У. чалавек.

У. позірк.

2. (звычайна з адмоўем). Які мае права, уладу што-н. рабіць.

Не ўладны загасіць такі агонь.

3. перан. Неадольны, усемагутны.

Уладнае пачуццё.

|| наз. ула́днасць, -і, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)