стоўп, стаўпа́, мн. стаўпы́, стаўпо́ў, м.
1. Вежа або калона (спец.).
Александрыйскі с.
2. перан. Выдатны дзеяч, важная службовая асоба.
Стаўпы грамадства.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сумяшча́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Службовая асоба, якая працуе па сумяшчальніцтве.
|| ж. сумяшча́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. сумяшча́льніцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сябро́ўка, -і, ДМ -ро́ўцы, мн. -і, -ро́вак, ж.
1. Асоба жаночага полу, якая сябруе з кім-н.
2. Пра каханую жанчыну.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
freelancer [ˈfri:lɑ:nsə] n. асо́ба, яка́я працу́е на дагаво́рнай асно́ве, няшта́тны супрацо́ўнік
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
has [hæz, həz] 3-я асоба, адз. л., цяпер. ч. ад have
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
male1 [meɪl] n.
1. мужчы́на; асо́ба мужчы́нскага по́лу
2. саме́ц
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
second person [ˌsekəndˈpɜ:sn] n. the second person ling. друга́я асо́ба займе́нніка
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
ГУБЕРНА́ТАР
(ад лац. gubernator правіцель),
1) у некаторых сучасных дзяржавах вышэйшая службовая асоба тэрытарыяльнай адзінкі. Напр., у ЗША губернатар — кіраўнік выканаўчай улады штата, у Вялікабрытаніі губернатар — службовая асоба, якая ўзначальвае кіраванне калоніяй, у Рас. Федэрацыі губернатар — пасада кіраўнікоў некат. абл. адміністрацый.
2) У Рас. імперыі вышэйшая службовая асоба (начальнік) губерні. Пасада ўведзена ў 1708, на Беларусі ў 1772. Прызначаўся царом па прадстаўленні міністра ўнутр. спраў з вышэйшых колаў дваранства. Пасада скасавана пасля Лют. рэв. 1917.
В.В.Швед.
т. 5, с. 516
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
капельма́йстар, ‑тра, м.
Асоба, якая кіруе хорам або аркестрам; дырыжор.
[Ням. Kapellmeister.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
набіва́льшчык, ‑а, м.
Асоба, занятая набіваннем чаго‑н. Набівальшчык папярос.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)