term [tɜ:m] n.

1. тэ́рмін, вы́раз

2. семе́стр; чвэрць

3. тэ́рмін, час, перы́яд;

a presidential term тэ́рмін прэзідэ́нцкіх паўнамо́цтваў

♦

in the long/short term за до́ўгі/каро́ткі час

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

да́ўнасць, -і, ж.

1. Аддаленасць у часе якой-н. падзеі.

Справа гэта мае вялікую д.

2. Працягласць існавання чаго-н.

Д. нашага сяброўства.

3. Тэрмін, на працягу якога могуць быць заяўлены якія-н. патрабаванні або пасля якога набываецца або траціцца якое-н. права (спец.).

Іскавая д.

Тэрмін даўнасці мінуў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

трохгадо́вы, -ая, -ае.

1. Які праіснаваў, працягваецца тры гады.

Т. тэрмін.

Трохгадовае навучанне.

2. Узростам у тры гады.

Трохгадовае дзіця.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

buzzword [ˈbʌzwɜ:d] n. infml спецыя́льны мо́дны тэ́рмін

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дабы́ць, -бу́ду, -бу́дзеш, -бу́дзе; зак.

Прабыць дзе-н. да пэўнага тэрміну ці да канца.

Д. выпрабавальны тэрмін.

Д. да канца сходу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

годи́чный гадавы́;

годи́чный срок гадавы́ тэ́рмін;

годи́чный план гадавы́ план.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

срок тэ́рмін, -ну м.; (время) час, род. ча́су м.;

продли́ть срок прадо́ўжыць (працягну́ць) тэ́рмін, адтэрмінава́ць;

◊

да́йте срок да́йце час;

подошёл срок надышо́ў час.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

holdover [ˈhəʊldˌəʊvə] n. AmE службо́вая асо́ба, пераабра́ная на другі́ тэ́рмін; акцёр, ігро́к, які́ застаўся на другі́ тэ́рмін пасля́ заканчэ́ння кантра́кта

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

нявы́значаны, ‑ая, ‑ае.

Не ўстаноўлены дакладна. Нявызначаны тэрмін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неплаце́льшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Асоба або прадпрыемства, якія не ўносяць у тэрмін належных плацяжоў.

|| ж. неплаце́льшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)