візава́ць, -зу́ю, -зу́еш, -зу́е; -зу́й; -зава́ны; незак., што.

Ставіць на чым-н. візу.

В. пашпарт.

|| зак. завізава́ць, -зу́ю, -зу́еш, -зу́е; -зу́й; -зава́ны.

|| наз. візава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

стро́іць², стро́ю, стро́іш, стро́іць; стро́ены; строй; незак., каго-што.

Ставіць у строй (у 1 знач.); шыхаваць, шыхтаваць.

|| зак. пастро́іць, -стро́ю, -стро́іш, -стро́іць; -стро́ены.

|| наз. пастрае́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

абмежава́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

1. гл. абмежаваць.

2. Тое, што стрымлівае, абмяжоўвае пэўныя дзеянні, ставіць каго-, што-н. у пэўныя рамкі.

А. ў выкарыстанні выбуховых рэчываў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

дыягно́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Урач, які ставіць дыягназы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клісці́р, ‑а, м.

Тое, што і клізма. Ставіць клісцір.

[Грэч. klystēr.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

візава́ць

(фр. viser)

ставіць візу на дакуменце.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

эксперыме́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. Навукова пастаўлены дослед.

Ставіць э.

2. Спроба ажыццявіць што-н. новае.

Псіхалагічны э.

|| прым. эксперымента́льны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

візі́раваць¹, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны; зак. і незак., што.

Паставіць (ставіць) візу на чым-н.

В. праект пастановы.

|| зак. завізі́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны.

|| наз. візі́раванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

канфу́зны, ‑ая, ‑ае.

Які канфузіць, ставіць у няёмкае становішча. Канфузны выпадак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

снасці́ць, снашчу, снасціш, снасціць; незак., што.

Ставіць снасць (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)