coiffure

[kwɑ:ˈfjʊr]

n.

1) фрызу́ра, прычо́ска f.

2) галаўны́ ўбо́р

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

headdress

[ˈheddres]

n.

1) галаўны́ ўбо́р

2) фрызу́ра, прычо́ска f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

причёска ж.

1. (действие) прычэ́сванне, -ння ср., зачэ́сванне, -ння ср.;

2. прычо́ска, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

warkoczyk

м. коска (прычоска)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пермане́нт, ‑у, М ‑нце, м.

Доўгатэрміновая завіўка валасоў. Прычоска-перманент. □ Да нас далучаецца Валя, прыгожая, досыць маладая жанчына з вялікімі сінімі вачыма і бялявымі завіткамі перманенту. Навуменка.

[Фр. permanent — пастаянны ад лац. permaneo — застаюся.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пары́к

(рус. парик, ад фр. perruque)

накладная прычоска з натуральных ці сінтэтычных валасоў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

чубо́к м Háarbüschel m, n -s, -; Ponyfrisur [´pɔni-] f -, -en (прычоска)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Пары́к ’накладная прычоска з натуральных ці сінтэтычных валасоў, нашытых на аснову’ (ТСБМ). З рус. пари́к ’тс’, якое з гал. paruik або непасрэдна з франц. perruque ’тс’ (параўн. Фасмер, 3, 206).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ку́кла ж (жаночая прычоска) Knóten m -s, -;

завяза́ць ку́клу éinen Knóten máchen [knüpfen, schlíngen*]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

чу́тачку, прысл.

Разм. Крышачку, трошачкі. І плацце сонечнага колеру, і прычоска, чутачку паднятая стаўбунком.. — усё так міла і так хораша.. [Тоні]. Скрыган. Моцны вецер.. абсыпаў.. [Міхаську] мяккім сняжком. Але — няхай сабе. Яму ж так добра. Яшчэ хоць чутачку адпачыць бы. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)