вузкава́ты, ‑ая, ‑ае.

Недастатковы па шырыні. Вузкаваты рукаў. Вузкаваты праход.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэфіле́, нескл., н.

Цясніна; вузкі праход паміж узвышшамі, вадаёмамі. Горкае дэфіле.

[Фр. défilé.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прагрэ́бці, -рабу́, -рабе́ш, -рабе́; -рабём, -рабяце́, -рабу́ць; -ро́б, -рэ́бла; -рабі; -рэ́бены; зак., што.

Разграбаючы што-н., зрабіць праход (звычайна на вузкай прасторы).

П. дарожку.

|| незак. праграба́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́тыркнуць, -ну, -неш, -не; вы́тыркнуў; -ні; -нуты; зак., каго-што (разм.).

Выставіць, высунуць за межы чаго-н.; утварыць выступ.

В. ногі ў праход.

В. галаву.

|| незак. вытырка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

до́ступ, -у, м.

1. Праход, магчымасць пранікнення куды-н.

Няма доступу да крэпасці.

Д. свежага паветра ў памяшканне.

2. Дазвол на наведванне з якой-н. мэтай.

Д. наведвальнікаў у бальніцу.

Д. у архіў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прахадны́, -а́я, -о́е.

Які мае скразны праход, служыць для праходу.

П. двор (таксама перан.: пра месца, куды ўвесь час прыходзяць розныя людзі; неадабр.). Прахадная пешка (шахматная пешка, якая мае магчымасць прайсці ў ферзі).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

-пор

(гр. poros = праход, адтуліна)

другая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае паняццям «адтуліна», «праход».

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

access [ˈækses] n. (to) до́ступ; падыхо́д; прахо́д;

have free access мець свабо́дны до́ступ

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

alley [ˈæli] n.

1. (таксама alleyway) прахо́д памі́ж дама́мі

2. заву́лак

3. але́я

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

прара́н, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

1. Звужаная частка рэчышча, праход, які часова пакідаецца для пропуску вады пры збудаванні плаціны і закрываецца пры завяршэнні работ.

2. Прамывіна, адтуліна ў плаціне, дамбе, прарванай водным патокам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)