паве́р’е, ‑я, н.

Паданне, якое заснавана на забабонах. Народныя павер’і.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

партыза́н, -а, мн. -ы, -за́н і -за́наў, м.

Удзельнік партызанскай вайны, баец партызанскага атрада.

Партызаны — народныя мсціўцы.

|| ж. партыза́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. партыза́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

the masses

ма́сы pl., про́стыя працо́ўныя лю́дзі, наро́дныя ма́сы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

жарто́ўны, ‑ая, ‑ае.

Вясёлы, забаўны, які мае характар жарту. Беларускія народныя жартоўныя песні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

святы́ня, -і, мн. -ты́нь і -яў, ж.

1. Тое, што з’яўляецца асабліва дарагім, што ахоўваецца і шануецца (высок.).

Народныя святыні.

Брэсцкая крэпасць — наша с.

2. Прадмет або месца рэлігійнага пакланення.

Святыні ў ахвяру не прыносяцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

skiffle [ˈskɪfl] n. скіфл (народныя песні 1950-х у выкананні спевака-гітарыста з імправізаваным ансамблем)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

мсці́вец, мсціўца, м.

Той, хто помсціць. З дзотаў, траншэй і акопаў народныя мсціўцы стойка абаранялі вёску. Шчарбатаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ру́ны, рун, адз. ру́на, -ы, ж.

1. Старажытныя пісьмёны пераважна скандынаваў, якія захаваліся ў надпісах на камянях, зброі і іншых прадметах.

2. Старадаўнія народныя эпічныя песні ў карэлаў, фінаў і эстонцаў.

|| прым. руні́чны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Рунічнае пісьмо.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

vulgar [ˈvʌlgə] adj.

1. вульга́рны; гру́бы, по́шлы;

vulgar habits вульга́рныя звы́чкі

2. про́сты, наро́дны;

vulgar sayings наро́дныя пры́маўкі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

камплектава́цца, ‑туецца; незак.

1. Набірацца ў камплект; дапаўняцца да камплекту. Народныя дружыны камплектуюцца з лепшых прадстаўнікоў моладзі.

2. Зал. да камплектаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)