уну́к, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Сын сына або дачкі.

2. мн. Дзеці сына або дачкі.

У мяне ўжо ёсць унукі.

Садзяць маладыя дрэўцы ўнукі Мічурына (перан.).

|| памянш. уну́чак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

міябла́сты

(ад мія- + -бласты)

маладыя мышачныя клеткі ÿ беспазваночных і пазваночных жывёл і чалавека.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

вярбня́к, вербняку, м., зб.

Зараснік вярбы; маладыя вербы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

свінамаладня́к, ‑у, м., зб.

Маладыя свінні, парасяты. Адкорм свінамаладняку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

young blood

1) малады́я лю́дзі

2) малада́я кроў, сі́ла, энэ́ргія

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

па́нты

(манг. pant)

маладыя, неакасцянелыя рогі высакародных або плямістых аленяў, якія выкарыстоўваюцца для вырабу лекавых сродкаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

undergrowth

[ˈʌndərgroʊӨ]

n.

падле́сак -ку, за́расьнік -у m., кусты́ і малады́я дрэ́вы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

жардня́к, ‑у, м., зб.

Разм. Тонкія высокія маладыя дрэвы, прыгодныя на жэрдзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шко́да Месца, дзе страўлены жывёлай пасеў, травастой, маладыя ўсходы лесу (Рэч., Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Bráutpaar

n -(e)s, -e малады́я (жаніх i нявеста)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)