лі́пка, ‑і, ДМ ‑пцы; Р мн. ‑пак; ж.

Памянш.-ласк. да ліпа ​1; маладая ліпа. [Месяц] стуліўся за кучаравую пахучую ліпку. Крапіва.

•••

Абадраць (абдзерці, абабраць, аблупіць) як ліпку гл. абадраць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

líndgrün

a зялёны як лі́па

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

каро́ністы, ‑ая, ‑ае.

Які мае вялікую карону (у 3 знач.); галінасты. Кароністая ліпа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ралава́ты, ‑ая, ‑ае.

З раламі. Ля самага паркана расла раскідзістая ралаватая ліпа з бусліным гняздом. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

анагра́ма, ‑ы, ж.

Перастаноўка літар у слове, пры якой атрымліваецца новае слова, напрыклад: нос — сон, ліпа — піла.

[Грэч. anagramma.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бучны́, ‑ая, ‑ое.

Які мае буйную сакавітую зеляніну (пра расліны). Да вайны ў нашым гародчыку кучаравілася маладая, вельмі бучная ліпа. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лі́пішча Месца, дзе расла ліпа (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

linden

[ˈlɪndən]

1.

n.

лі́па f.

2.

adj.

лі́павы

linden blossom — лі́павы цьвет

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Ліпнік ’дабраполь жоўты, Galeobdolon luteum Huds.’ (смал. Кіс.). Да лі́па (гл.). Матывацыя: кветкі дабраполя выдзяляюць многа мёду.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лі́пка 1 ’маленькая, на 1–2 чалавекі лодка, выдзеўбаная з цэльнага ствала дрэва (асіны, хваіны)’ (палес., Маслен.). Да лі́па (гл.). Параўн. іншыя ўсх.-палес. назвы лодак: осі́ноўка, осо́ўка, ве́рбуўка, дошчанка, дубок (Маслен.).

Лі́пка 2 ’герань, Geranium L.’ (гом., Мат. Гом.), рус. дан. ли́пка ’тс’. Названа так паводле далонепадобных лістоў (як у ліпы). Да лі́па (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)