Вылына́ць ’выхадзіць’ (Яруш.). Запазычанне з укр. ви́линути ’вылецець’, ли́нути ’ляцець, імкнуцца’, калі меркаваць па галоснаму пасля л. Сюды ж ліняць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

płowieć

незак.

1. ліняць, блякнуць, аблазіць;

2. жаўцець

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

háaren

vi i (sich)

ліня́ць, абла́зіць (пра поўсць)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Máuser

f - лі́нька (птушак)

in der ~ sein — ліня́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Лыно ’выпоўзіны’ (Дразд.), стол. лыно́вышчэ, іўеў., лях. ліновішча, ганц. ліно́віско ’тс’ (Сл. ПЗБ). Да ліня́ць (гл.). Аб суфіксе ‑но гл. Слаўскі (SP, 1, 115–116).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лініла ’скура вужакі ці гадзюкі, скінутая ў час ліняння’ (Ян.; браг., Шатал.; калінк., Сл. паўн.-зах.), петрык. лініло люб. лені́ло ’тс’ (Сл. паўн.-зах.). Да ліняць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

pełznąć

незак.

1. паўзці; поўзаць;

2. ліняць, блякнуць, аблазіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

fédern

I

vi ліня́ць (пра птушак)

II

vi спружы́ніць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

molt

[moʊlt]

1.

v.

ліня́ць (пра пту́шак), скіда́ць ску́ру (пра вужа́каў)

2.

n.

1) ліня́ньне n.

2) час ліня́ньня

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

bléichen

1.

vt бялі́ць

2.

* vi (s) бля́кнуць, ліня́ць (пра фарбы)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)