скалупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., што.

Абл. Скалупаць. [Сёмка:] — Толькі, відаць, не скалупіш таго, што прыкіпела... Кандрусевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bash​2 [bæʃ] v. infml

1. мо́цна біць, лупі́ць

2. урэ́зацца (пра машыну)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

разлупі́ць, -луплю́, -лу́піш, -лу́піць; -лу́плены; зак., што (разм.).

1. Разадраць на палосы, распаласаваць што-н.; падраць.

Р. кашулю.

2. Нанесці рану, глыбокую драпіну.

Зачапіўся за сук і разлупіў скуру на назе.

|| незак. разлу́пліваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

надлупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., што.

Ачысціць нейкую частку чаго‑н. ад кары, шкарлупіны і пад. Надлупіць яечка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адкалупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., што.

Разм. Аддзяліць, укалупнуўшы; адкалупнуць. Паклаўшы люльку, выняў [дзядзька] скалку, Адкалупіў ён цыру галку І гасіць крэсівам. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

далупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., каго-што.

1. Аблупіць, злупіць да канца. Далупіць зайца. Далупіць печаную бульбіну.

2. Разм. Дарваць, канчаткова парваць. Далупіў вопратку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

коза́ каза́, -зы́ ж.;

◊

драть, как си́дорову ко́зу лупі́ць, як сі́дараву казу́;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пя́лить несов., прост. распіна́ць; (напяливать) напіна́ць, наця́гваць;

◊

пя́лить глаза́ вытара́шчваць (лупі́ць) во́чы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лупцо́ўка, ‑і, ДМ ‑цоўцы; Р мн. ‑цовак; ж.

Дзеянне паводле дзеясл. лупцаваць (у 1 знач.) і лупіць ​1 (у 2 знач.).

•••

Даць лупцоўку гл. даць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лупі́цца, лупіцца; незак.

1. Лушчыцца, абдзірацца; аблазіць. Лупіцца скура. Лупіцца афарбоўка. □ Твар у камандзіра быў загарэлым, як бронза. Лупіўся нос. Гурскі.

2. Зал. да лупіць ​1 (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)