Вётла ’лаза’ (маз., Мат. Гом.). Да ве́тла (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лазавікі́ лазовыя лапці’ (Касп.). Да лаза, лазовы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лознікі ’балотныя д’яблы’ (Нік., Няч.). Да лаза́ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

віці́на ж.

1. (прут) Gérte f -, -n, Rúte f -, -n;

2. (скручаная лаза) Fléchtgerte f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

по́йма, ‑ы, ж.

Частка рачной даліны, якая затапляецца вадой у час разліву. У поймах пачынае зелянець трава і лаза, спрабуюць галасы жабы. Лупсякоў. Пойма ў.. [Прыпяці] шырокая, балоцістая.., з паплавамі і драбналессем. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бро́днік Зараснік вярбы Salix caprea L. (Азяр. Касп.). Тое ж лаза́ (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

феру́ла

(лац. ferula = лаза, розга)

1) лінейка, якой даўней білі па далоні вучняў за якую-н. правіннасць;

2) перан. пільны нагляд, суровы рэжым.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

łoza

ж.

1. бат. лаза (Salix cinerea L.);

2. зборн. лазняк; дубцы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

кусто́ўе, ‑я, н., зб.

Разм. Кусты (у 1 знач.). Дазодзілася [Мірону Іванавічу] па начы лазіць з хлопцамі па кустоўю, па росным жыце, наладжваць засады на дарогах. Лынькоў. Наперадзе, мусіць, у лагчынцы, зашарэла нейкае кустоўе — лаза ці які хмызняк. Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раскашава́ць, ‑шую, ‑шуеш, ‑шуе; незак.

Разм. Тое, што і раскашавацца. [Іван Іванавіч:] — Хто-хто, а я помню яшчэ, як хвастаў бізун па батрацкіх спінах, калі тут раскашаваў ненажэра Скірмунт. Даніленка. Раскашавала мокрая лаза, цяжкія, някошаныя травы на берагах дымелі. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)