АЛЕКСАНДРЫ́НСКІ ТЭА́ТР,

назва Санкт—Пецярбургскага акадэмічнага тэатра драмы імя А.С.Пушкіна ў 1832—1920.

т. 1, с. 242

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кульміна́цыя

(фр. culmination, ад лац. culmen, minis = вяршыня)

момант найвышэйшага напружання, уздыму ў развіцці чаго-н. (напр. к. падзей, к. драмы).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

касця́к, ‑а, м.

Сукупнасць касцей як апора цела чалавека або жывёліны; шкілет. // чаго. Разм. Каркас, аснова чаго‑н. Касцяк машыны. // перан.; чаго або які. Асноўная частка чаго‑н., апора. Касцяк партыйнай арганізацыі. □ Касцяк сюжэта драмы [«Раскіданае гняздо»] складаюць факты і падзеі, што калісьці мелі месца ў сям’і Луцэвічаў. Ярош.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

драматы́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да драмы (у 1, 2 знач.). Драматычны тэатр. Драматычны твор. Драматычнае мастацтва.

2. Поўны драматызму (у 2 знач.). Драматычны выпадак. Драматычная развязка.

3. Моцны, крыху рэзкі па тэмбру, у адрозненне ад лірычнага (пра голас спевака). Драматычны тэнар. Драматычнае сапрана.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dramat, ~u

м.

1. літ. драма;

2. драма; няшчасце; трагедыя;

ludzkie ~y — людскія драмы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

БРЭ́СЦКІ АБЛАСНЫ́ ДРАМАТЫ́ЧНЫ ТЭА́ТР імя Ленінскага камсамола Беларусі, назва Брэсцкага тэатра драмы і музыкі ў 1944—91.

т. 3, с. 294

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

паэтызава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак. і незак., каго-што.

Падаць (падаваць) у паэтычным, узнёслым выглядзе; успрыняць (успрымаць) паэтычна каго‑, што‑н. Якуб Колас паэтызуе самыя звычайныя з’явы прыроды. Казека. Багдановіч паэтызаваў перш за ўсё драмы і трагедыі сваёй сучаснасць: убачанае ім у вёсцы і горадзе, звязанае з яго роздумам над эпохай увогуле. Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

драматы́чны

(гр. dramatikos)

1) які мае адносіны да драмы як да літаратурнага твора;

2) поўны драматызму, напружанасці (напр. д. выпадак, д. момант).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

драматургі́я

(гр. dramaturgia)

1) тэорыя пабудовы драматычных твораў;

2) драматургічнае мастацтва; майстэрства стварэння драмы;

3) сукупнасць драматычных твораў якога-н. пісьменніка, народа, эпохі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

э́пас

(гр. epos = слова, апавяданне)

1) гераічныя народныя паданні (напр. былінны э.);

2) апавядальны жанр мастацкай літаратуры ў адрозненне ад лірыкі ці драмы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)