давучы́ць, -вучу́, -ву́чыш, -ву́чыць; -ву́чаны; зак.

1. каго-што. Давесці навучанне каго-н. да канца.

Д. сына.

2. што. Вывучыць што-н. поўнасцю або да якой-н. мяжы.

Д. табліцу множання.

Д. урок.

Д. паэму да другога раздзела.

|| незак. даву́чваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ву́чаны ’навучаны, вопытны’ (КТС, Федар., 4, КСТ). Ад вучы́ць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ду́крыць ’разумець’ (Касп.), дукры́ць ’вучыць, настаўляць’ (Жд. 2). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

выклада́ць (вучыць) unterríchten vt, léhren vt, (каму-н) j-m Únterricht ertéilen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Навучы́ць ’навучыць, вывучыць’, наву́чка ’навука, вывучка’ (Бяльк.). Да вучы́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

dzięciolić

незак. студ. жарг. вучыць; зубрыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

sonny [ˈsʌni] n. infml сыно́к;

Try not to teach me, sonny. Пастарайся не вучыць мяне, мой сынку.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Вухры́ць ’вучыць, настаўляць’ (Юрч., Сцяшк. МГ). Няясна, магчыма, звязана з ву́харэц (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

правучы́ць, ‑вучу, ‑вучыш, ‑вучыць; зак., каго.

1. Пакараць з мэтай, каб у будучым такія правіннасці не паўтараліся. Сяброўкі, даведаўшыся аб яе горы, роем абляпілі Маю і спагадліва раілі правучыць Сцяпана. Дуброўскі. Было жаданне кінуцца на сястру з кулакамі, правучыць яе, каб не плявузгала, ды яшчэ пры маці. Шамякін.

2. Вучыць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

schúlmeistern

неаддз. vt вучы́ць, павуча́ць; муштрава́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)