flock​2 [flɒk] v. то́ўпіцца; ва́лам валі́ць;

Crowds flocked to the exhibition. Людзі валам валілі на выставу.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

bulldoze [ˈbʊldəʊz] v.

1. зграба́ць бульдо́зерам, расчышча́ць, валі́ць (дрэвы бульдозерам)

2. сі́лаю право́дзіць (сваю думку; законапраект)

3. прымуша́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Адва́льваць ’адкрываць (ключом), слабець (пра мароз)’ (Шат.) да валіць. Семантычны зрух ’валіць > з цяжкасцю рухаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валкан ’вялікі разбуральны вецер, буран; паламаны бурай лес’ (Яшк.). Да валкі ’які валіць’ < валіць 1. Параўн. буран.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шэрсць, -і, ж.

1. Валасяное покрыва жывёл.

Гладкая ш.

Валіць ш. (рыхтуючы да апрацоўкі, узбіваць, збіваць).

2. Пража з такіх валасоў.

Вязаць шкарпэткі з шэрсці.

3. Тканіна з такой пражы.

Сукенка з шэрсці.

|| прым. шарсцяны́, -а́я, -о́е (да 2 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

wywracać

незак.

1. валіць, звальваць;

2. пераварочваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

przewalać

незак.

1. валіць; перакульваць;

2. перакочваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

га́за, ‑ы, ж.

Гаручая вадкасць, якая атрымліваецца пры перапрацоўцы нафты. Валіць у лямпу газы. Пах газы. □ Газа была не чыстая, святла давала мала, капцела многа. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Валішча 1 ’ўпаўшае струхлелае дрэва’ (КСТ). Да валіць 1.

Валішча 2 ’месца, дзе робяць, валяць лес’ (КТС, КЭС, Мат. Гом.). Да валіць 1. Параўн. папялішча, іржышча.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ва́ліва, валева ’многа’ (КСТ). Укр. ва́ляво ’тс’ (Грынч.). Да прыметніка *валлівы < валіць (параўн. маўклівы, ганарлівы). Семантычна пацвярджаецца выразам «валам валіць»; параўн. яшчэ ўкр. ва́льний ’моцны, вялікі’ (Грынч.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)