Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
кача́лкаIIж (валікдлякачаннябялізныі пад.) Rólle f -, -n; Wäschemangel f -, -n (длябялізны); Téigrolle f (для цеста)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Руле́тка ’вузкая стужка (пераважна стальная) з дзяленнямі, якая накручваецца на валік’, ’прыстасаванне для азартнай гульні’ (ТСБМ). З франц.roulette ’колца’ < roul ’кола’ праз рус.руле́тка, у Расію слова трапіла ў XIX ст. (Фасмер, 3, 518).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
эгутэ́р
(фр. égoutteur)
валік папераробнай машыны, якім выраўноўваюць паверхню папяровага палатна і часткова выціскаюць з яго ваду, а часам выдаўліваюць на паперы вадзяныя знакі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
руле́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Рмн. ‑так; ж.
1. Вузкая лента (пераважна стальная) з дзяленнямі, якая накручваецца на валік, змешчаны ў футарале, і служыць для вымярэння чаго‑н. Разам з Іванам Сямёнавічам вучні рулеткай вымяралі двор, забівалі ў зямлю калочкі.Курто.
2. Прыстасаванне для азартнай гульні ў выглядзе рухомага круга з нумараванымі ямкамі, па якім коціцца шарык, а таксама сама гэта гульня.
[Фр. roulette.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скача́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
1. Надаць круглую форму чаму‑н.; зляпіць, зрабіць з чаго‑н. што‑н. круглае. Скачаць сцежку. □ Скачаў Валька першы ком і добра-такі запыхкаўся.Курто.Калі шэрсць паліваць патрошку цёплаю вадою, качаць у руках, то і скачаеш мячык.Місько.
2. Качаючы, скруціць у трубку, валік і пад. Скачаць дыван у трубку.
3.Разм. Качаючыся, прыціснуць да зямлі, змяць (траву і пад.). Коні скачалі траву на лузе.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
БРО́КЕН-ХІ́ЛСКІ ЧАЛАВЕ́К,
радэзійскі чалавек, адна з формаў выкапнёвага чалавека, характарыстыкі якога блізкія да неандэртальцаў. Знойдзены ў 1921 у пячоры Брокен-Хіл у Замбіі. Выяўлены вял. чэрап, адметны прымітыўнымі асаблівасцямі (магутны надвочны валік, ссунуты назад лоб, масіўная частка твару). Аб’ём мозга невялікі (1280 см³). Адносіцца да палеаантрапаў, хоць некаторыя адзнакі набліжаюць яго да пітэкантрапаў. Жыў прыкладна 30 000 г. назад, верагодна, адначасова з раннімі прадстаўнікамі людзей сучаснага фіз. тыпу. Большасць вучоных лічыць яго бакавой формай у эвалюцыі чалавека.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Кічка1 ’гронка’ (Мат. Гом.), ’хамуціна, падціснутая пад клешнямі хамута’, ’валік з ануч, які насілі маладзіцы пад чапцом’ (Нар. словатв., Тарнацкі, Studia). Рус.кичка ’сабраныя ў пучок валасы жанчыны’, укр.кичка ’старадаўні галаўны ўбор жанчыны’, ’пракладка пад хамутом’, балг.кичка ’галаўны ўбор’, серб.-харв. (ц.-слав.) кычька ’валасы’, польск.kiczka ’пучок, звязка, маленькі сноп саломы, валік валасоў у жанчыны’, чэш.kyčka ’пучок валасоў, чуб, кутас, вязка’. Да прасл.kyčьka < kyka. Параўн. укр.кика ’галаўны ўбор маладой’, рус.кика ’жаночы галаўны ўбор’, ’частка хамута’, ст.-рус.кыка ’валасы на галаве, павязка’, ст.-слав.кыка ’пучок валасоў’, балг.кика ’тс’, серб.-харв.ки̏ка ’каса’, славен.кіка ’пучок валасоў’. Параўн. апафанічныя варыянты: лат.kika ’чуб’, ст.-інд.kucáte ’звіваецца’. Махэк₁, 243 мяркуе аб першасным значэнні ’пучок валасоў, чуб’ для прасл.kyka.
Кі́чка2 ’сечка (для рубкі чаго-небудзь)’ (Мат. Гом.). Няясна. Магчыма кантамінацыя, семантычнае прыпадабненне кічка1 да сечка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Бры́ла ’глыба’; бры́ля ’валік зямлі’ (Жд.). Укр.бри́ла ’глыба, вялікі кусок; скала і г. д.’, польск.bryła. Цёмнае слова. Смешак (MPKJ, IV, 391–393) зыходзіць з і.-е.*bher‑ ’біць, рэзаць’: *bhrū‑lā. Параўн. яшчэ Слаўскі, 1, 45 (падтрымлівае гэту версію); Рудніцкі, 207 (сумняваецца). Паводле Бернекера, 93, няяснае слова. Адносна магчымай роднаснасці з літ.brilà ’вялікі кусок і г. д.’ гл. Фрэнкель, 1, 58.