гравіро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. гравіраваць.

2. Рысунак або надпіс, выразаны на чым‑н. Ваза з гравіроўкай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

барбаці́н, ‑а і ‑у, м.

1. ‑у. Фаянсавае цеста для нанясення ляпных упрыгожанняў на керамічныя вырабы.

2. ‑а. Ваза з расфарбаванымі пукатымі кветкамі і лісцем.

[Фр. barbotine.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

я́шмавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да яшмы. Яшмавыя залежы. // Выраблены з яшмы, упрыгожаны яшмай. Яшмавая ваза. □ Прыйшоў [Алесь] пераходам, спусціўся сходамі ў яшмавы пакой. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крышта́ль, -я́ і -ю́, м.

1. -я́, мн. -і́, -ёў. Цвёрдае цела, якое мае натуральную форму шматгранніка.

Крышталі кварцу.

2. -ю́. Від шкла.

Ваза з крышталю.

|| памянш. крышта́лік, -а, мн. -і, -аў, м. (да 1 знач.)

|| прым. крышталі́чны, -ая, -ае (да 1 знач.) і крышта́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гранёны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад граніць.

2. у знач. прым. Які мае грані; з гранямі. Гранёная ваза. Гранёны штык. // Які падвяргаўся граненню. Гранёны крышталь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

kompotierka

ж. ваза для кампоту; кампотніца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Біто́н. Рус. бидо́н, укр. бідо́н. Запазычанне з франц. bidon ’тс’ (а гэта з сканд. bida ’ваза’ або грэч. *bithôn ’бочка’; Шанскі, 1, Б, 116; БЕР, 1, 46, прыводзіць і візант. πίθον як магчымую крыніцу франц. слова).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

patera

ж. ваза (для фруктаў і да т.п.)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

antique​2 [ænˈti:k]adj.

1. старажы́тны;

an antique city старажы́тны го́рад

2. антыква́рны;

an antique vase антыква́рная ва́за;

an antique shop антыква́рная кра́ма, антыква́рны магазі́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

упрыты́к, прысл.

Разм. Блізка, без прамежку, шчыльна прымыкаючы да чаго‑н. Моцныя дубовыя дошкі, без адзінай шчылінкі, збітыя ўпрытык, апаясвалі сядзібу хутара. Лупсякоў. Стол быў пастаўлены насупраць акна, упрытык да падаконніка; на стале стаяла гліняная паліваная ваза з пажухлымі кветкамі. Чыгрынаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)