Наблажы́ць ’нарабіць глупства’ (Нас.). Да блажы́ць, благі́ ’кепскі, дрэнны’, параўн. з супрацьлеглым значэннем укр.наблажи́ти ’прынесці дабро’ (ад бла́го ’дабро’).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прыста́нак, ‑нку, м.
Тое, што і прыстанішча. — А чым вам тут, у цёткі Хімы, благі прыстанак? Хата вялікая. Гаспадарка добрая.Сабаленка.Змораныя дальняй дарогай, мы марылі толькі аб адным: хутчэй бы знайсці добры прыстанак ды адпачыць, каб прывесці сябе ў нармальны чалавечы выгляд.Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
defective
[dɪˈfektɪv]
adj.
1) недаскана́лы, няпо́ўны
2) благі́, слабы́(слух, па́мяць)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
úngünstig
a неспрыя́льны
im ~sten Fálle — у найго́ршым вы́падку, на благі́ кане́ц
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
unspeakable
[ʌnˈspi:kəbəl]
adj.
1) невыка́зны
unspeakable joy — невымо́ўная ра́дасьць
2) кра́йне благі́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
бла́га,
1.Прысл.даблагі.
2.безас.узнач.вык. Пра дрэнныя, неспрыяльныя абставіны, акалічнасці. От прыехала [Галя] ў чужую вёску, і не так ужо тут блага.Ермаловіч.
3.безас.узнач.вык. Пра цяжкі фізічны або душэўны стан каго‑н. Чамусьці Валоку зрабілася блага — ён хіснуўся ад вады.Быкаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Анцію́д(а) ’непаседа, благі чалавек’ (Касп.). Узнікла ў выніку кантамінацыі з Анціхрыст і Іуда, параўн. Юда. Магчыма, як табуістычная назва чорта. Рус.дыял.анчиюд (Пск. сл.) ’анціхрыст’.