белагры́вы, ‑ая, ‑ае.

У якога белая грыва. Белагрывы конь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Schríppe

f -, -n дыял. (бе́лая) бу́лачка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

бяля́нка ж.

1. обл. (белокудрая женщина) беля́нка;

2. (гриб) беля́нка, волну́шка бе́лая

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

пляцёнка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. Што-н. сплеценае ўдоўж з некалькіх пасмаў, кавалкаў і пад.

2. Плеценая кашолка.

3. Падоўжаная вітая белая булка.

4. Выраб тканіны з асобым рысункам перапляцення нітак.

Вытанчаная п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

лы́сіна, ‑ы, ж.

1. Месца на галаве, дзе вылезлі і не растуць валасы. Дзед Талаш расчуліўся. Зняў шапку. Жаўтавата-белая лысіна яго бліснула, як сонца. Колас.

2. Белая пляма на лбе некаторых жывёл. Едзе павольна адна фурманка. Здалёку відаць белая лысіна каня. Бядуля.

3. перан. Разм. Пра ўчастак чаго‑н., пазбаўлены расліннасці, покрыва. Узгоркі бялелі пясчанымі лысінамі. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ака́цыя, ‑і, ж.

Дрэва або куст сямейства мімозавых. Белая акацыя. Жоўтая акацыя.

[Ад грэч. akē — калючка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мадапала́м, ‑у, м.

Белая шчыльная баваўняная тканіна, з якой шыюць пераважна бялізну.

[Ад геагр. назвы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фарба / белая: бяліла

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

Schnée-Eule

f -, -n заал. бе́лая сава́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Robíni¦e

f -, -n бат. рабі́нія, бе́лая ака́цыя

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)