Южно-Африка́нский Сою́з ист. Паўднёва-Афрыка́нскі Саю́з.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

насаро́г, -а, мн. -і, -аў, м.

Вялікая млекакормячая траваедная жывёліна паўднёвых краін з адным або двума рагамі на пярэдняй частцы морды.

Афрыканскі н.

Белы н.

|| прым. насаро́гавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кантыне́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Адна з асноўных вялікіх частак сушы, абкружаная з усіх або амаль з усіх бакоў акіянам; мацярык. Афрыканскі кантынент.

[Лац. continens, continentis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

African

[ˈæfrɪkən]

1.

adj.

афрыка́нскі

2.

n.

афрыка́нец -а m., афрыка́нка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

жако́

(фр. jacquot)

шэры афрыканскі папугай з ярка-чырвоным хвастом.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

зе́бра

(парт. zebra)

дзікі афрыканскі конь з паласатай афарбоўкай цела.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

АЛЬФО́НС V, Афонсу (Affonso) Афрыканскі (15.1.1432, г. Сінтра — 28.8.1481),

кароль Партугаліі [1438—81]. З Авіскай дынастыі. Да 1448 правіў пад рэгенцтвам маці Леаноры дэ Арагон. За захоп у 1458—71 шэрагу паўн.-афр. тэрыторый (Алькасар, Касабланка, Арсіла, Танжэр) атрымаў мянушку Афрыканскі. У 1474—79 беспаспяхова змагаўся за кастыльскі прастол. Працягваў даследчыя экспедыцыі свайго дзядзькі Генрыха Мараплаўца ў Афрыку.

т. 1, с. 287

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

стра́ус, ‑а, м.

Буйная афрыканская птушка атрада бегуноў. Афрыканскі страус. □ [Міхал Тварыцкі] абчэсваў бервяно. Гэта не была пільная работа, але .. яна была яму тым, чым ёсць у пустыні страусу пясок, куды ён хавае ад страху сваю галаву. Чорны.

[Ням. Strauß.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кантыне́нт

(лац. continens, -ntis)

буйны ўчастак сушы, акружаны акіянам; мацярык (напр. Афрыканскі к.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

мары́мба

(ісп. marimba, з афр.)

1) афрыканскі ўдарны музычны інструмент, разнавіднасць ксілафона;

2) язычковы шчыпковы музычны інструмент, пашыраны ў Конга і Усх. Афрыцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)