rewizytować
незак. аддаваць візіт
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
кама́ндаваць
(рус. командовать, ад фр. commander)
1) аддаваць каманду 1, вымаўляць словы каманды;
2) быць камандзірам якой-н. воінскай часці (напр. к. батальёнам, к. парадам);
3) перан. аддаваць распараджэнні.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
court martial2 [ˌkɔ:tˈmɑ:ʃl] v. аддава́ць пад вае́нны суд, пад трыбуна́л
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Андава́ць (Жд.), анда́ць (Арх. Бяльк.). З аддава́ць, адда́ць у выніку дысіміляцыі дд > нд.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
скупі́цца, -плю́ся, -пі́шся, -пі́цца; -пі́мся, -піце́ся, -пя́цца; незак., на што, з інф. і без дап.
Неахвотна расходаваць, аддаваць; быць празмерна ашчадным.
С. на пачастунак.
Не с. на добрыя словы (перан.: лёгка гаварыць каму-н. прыемнае).
|| зак. паскупі́цца, -плю́ся, -пі́шся, -пі́цца; -пі́мся, -піце́ся, -пя́цца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
pledge2 [pledʒ] v.
1. абяца́ць; дава́ць абяца́нні
2. аддава́ць у закла́д
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Тахлі́ць (тахлі́ці) ’даваць, аддаваць’: даколь ты ёй усе́ будзеш тахли́ци (Чэрн.). Відаць, суадноснае з тахляваць, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
verdíngen
* vt
1.
аддава́ць напрака́т; аддава́ць у падра́д 2. (sich) найма́цца
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
хава́ць², -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., каго-што.
1. Закопваць нябожчыка або крэміраваць яго і ўстанаўліваць урну з прахам дзе-н.
2. перан. Лічачы аджыўшым, аддаваць забыццю; забываць.
Х. свае мары.
|| зак. пахава́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; наз. пахава́нне, -я, н.
|| наз. хава́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
Во́ліць ’упрошваць, пераконваць’ (Нас.). Рус. во́лить ’жадаць, хацець’, ст.-слав. волити, волꙗ хацець, аддаваць перавагу’, польск. wolić ’аддаваць перавагу’, чэш. voliti, славац. voliť ’выбіраць’, славен. vóliti ’тс’. Паводле Фасмера, 1, 338, Махэка₂, 704, звязана з воля (гл.). Роднаснымі з’яўляюцца гоц. waljan ’выбіраць’, ст.-в.-ням. wellan ’тс’, ст.-інд. varáyati ’выбірае, дамагаецца’ (Торп., 400; Уленбек, 272).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)