◎ Пле́тніца ’жанчына, якая любіць хадзіць па сяле’ (калінк., ЛА, 3). Літаральна — ’тая, што пляце абы-што’, магчыма, пад уплывам ’пляткарка’, рус.сплетница ’пляткарка’, гл. клясці, плёткі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Правэ́йдацца ’правалаквацца’ (Скарбы). Гл. ведацца ’сноўдацца, хадзіць без справы’ (там жа), няяснага паходжання; магчыма, ад польск.wajda ’цыганскі кіраўнік’ (з венг.wajda < wojewoda, гл. Брукнер, 599).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бабы́льм.
1. (бесхацінец) lándloser [ármer] Báuer;
2. (бессямейнычалавек) éinsamer famíli¦enloser Mann; Júnggeselle m -n, -n;
хадзі́ць бабылём zurückgezogen und éinsam lében
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
во́рчыкм.
1. (упряжное приспособление) валёк;
2. (способ упряжки) пристя́жка ж.;
запрага́ць на в. — запрята́ть в пристя́жку;
хадзі́ць на ~ку — ходи́ть в пристя́жке
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
агло́бляж. огло́бля; (сохи — ещё) о́бжа;
○ хадзі́ць у ~лях — (коренником) ходи́ть в корню́;
◊ завярну́ць ~лі — поверну́ть огло́бли;
запрэ́гчы ў ~лі — запря́чь в рабо́ту
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Дрынду́шка ’частушка’, ’дробязь, цацка’ (БРС), дрындуха ’частушка’ (Шат.). Параўн. у Насовіча: дры́ндаць ’ленавацца; хадзіць, спяваючы’, дры́нда ’гультай’, ’від плуга’. Слаўскі (1, 172) прыводзіць вялікую групу слав. слоў са шматлікай семантыкай і лічыць, што гэта ўсё лексемы гукапераймальнага характару. Параўн. польск.drynda ’вазок’, dryndač ’павольна ехаць, трэсціся на возе’, укр.дри́нда ’вазок’, дри́ндати ’бегчы рыссю’, серб.-харв.др̏ндати ’балбатаць, размаўляць’ і г. д. Паводле Сл. паўн.-зах., дры́ндаць ’хадзіць без справы, бадзяцца’ < польск.dryndać.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ды́нда ’гультай’ (Сл. паўн.-зах.). Паводле Сл. паўн.-зах., запазычанне з літ.dìnda ’тс’. Параўн. ды́ндаць ’хадзіць без справы’, якое ўзята з літ.dìnduoti (Сл. паўн.-зах.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Турніке́т ‘рухомая крыжавіна ў праходзе’ (ТСБМ). З рус.турнике́т ‘тс’, якое з франц.tourniquet ‘тс’ < tourniquer разм. ‘кружляць, хадзіць вакол’, ‘таптацца на месцы’, ‘круціцца’ (Арол, 4, 120).