Séitenhieb

m -(e)s, -e

1) бакавы́ ўдар, уда́р у бо́к

2) намёк

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

áblenken

1.

vt адхіля́ць; адця́гваць (увагу)

2.

vi паваро́чваць размо́ву ў і́ншы бок

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

zúströmen

vi (s) (D) прыцяка́ць, сцяка́цца (куды-н.); цячы́ (у бок чаго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Пацягну́ць 1 ’ударыць’, ’слізгануць па паверхні’, ’заступіцца’, ’патрабаваць адказу’, ’прымаць чый-н. бок’ (ТСБМ, Нас., Юрч., Ян.). Да цягну́ць (гл.).

*Пацягну́ць 2, кам. потягну́ті ’патачыць касу’ (Выг.). З польск. pociągnąć ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Надалончыць ’залатаць (рукавіцы)’ (Сцяшк. Сл.), рус. надолднить ’залатаць звернуты да далоні бок рукавіцы’, укр. надолбнчити ’тс’, на́долонка ’нашыўка са скуры ці сукна на ўсю далонь, каб не праціраліся рукавіцы’. Да далонь (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вага́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што.

Мерна разгойдваць што‑н. зверху ўніз або з боку ў бок. Мікалай трымаў у горне лямех, высокі пажылы мужчына вагаў рычаг ад мяха. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

местачко́вы, ‑ая, ‑ае.

Уст. Які мае адносіны да мястэчка, уласцівы мястэчку. Местачковыя жыхары. Местачковыя вуліцы. □ Аўтобус, пакалыхваючыся з боку на бок, выплыў з калдобістай вулачкі на шырокую местачковую плошчу. Адамчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паблядне́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

1. Стаць, зрабіцца бледным. Пабляднець ад хвалявання. □ Войт пахіснуўся, пабляднеў і асеў, схапіўшыся за бок. Колас.

2. Страціць яркія фарбы; пацямнець. Пялёсткі пабляднелі. Малюнак пабляднеў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэхніцы́зм, ‑у, м.

Кніжн.

1. Празмернае захапленне тэхнічным бокам якой‑н. справы на шкоду яе сутнасці. Голы тэхніцызм.

2. Празмерны ўхіл у бок паказу тэхнікі, вытворчасці, машын у мастацкіх творах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ушчыпну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., каго-што і без дап.

Тое, што і ушчыкнуць. Наташа памкнулася пайсці, але старэйшая жанчына неўпрыкметку ўшчыпнула яе за бок: не хадзі. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)