roof1 [ru:f] n.

1. дах, страха́;

a flat roof пака́ты дах;

a thatched/slate roof саламя́ны/шы́ферны дах

2. : the roof of one’s mouth паднябе́нне

hit the roof infml раззлава́цца;

under one roof/under the same roof пад адны́м да́хам

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

зо́мбі

(англ. zombie, ад афр. zumbi = фетыш)

1) мярцвяк у афрыканскай міфалогіі, які выконвае волю таго, хто выклікаў яго дух;

2) перан. чалавек, здольны раўнадушна рабіць учынкі пад уздзеяннем чужой, пераважна злой волі.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

ла́гер

(ням. Lager)

1) часовая стаянка, часта пад адкрытым небам, у палатках (напр. ваенны л., турысцкі л.);

2) месца ўтрымання ваеннапалонных ці зняволеных (напр. канцэнтрацыйны л.);

3) перан. групоўка людзей, аб’яднаных адзінствам поглядаў.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

мініяцюрыза́цыя, ‑і, ж.

Змяншэнне памераў, вагі (прыбораў, устройстваў і пад.). Мініяцюрызацыя — агульнапрызнаная тэндэнцыя ў тэхніцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мнагазме́нны, ‑ая, ‑ае.

Звязаны з работай некалькіх змен (на заводзе, прадпрыемствах і пад.). Мнагазменная работа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падрыхлі́ць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., што.

Крыху, злёгку разрыхліць; разрыхліць дадаткова. Падрыхліць зямлю пад прышчэпамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падры́цца, ‑роецца; зак.

Залезці куды‑н., падрыўшы зямлю знізу (пра жывёл). Крот падрыўся пад клець.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падстра́ўнікавы, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца пад страўнікам. Падстраўнікавая залоза. // Які выдзяляецца падстраўнікавай залозай. Падстраўнікавы сок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падшэ́рстак, ‑тку, м.

Пушыстая мяккая шэрсць, якая расце як ніжні слой пад больш доўгай шэрсцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нізкалегі́раваны, ‑ая, ‑ае.

Спец. З невялікай колькасцю легіруючых элементаў (хрому, вальфраму і пад.). Нізкалегіраваныя сталі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)