Gelände

n -s, -

1) мясцо́васць, тэрыто́рыя

durchschníttenes ~ — перасе́чаная мясцо́васць

2) зямля́, дзяля́нка (зямлі)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

запо́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Размешчаны за межамі поля, нівы, якія апрацоўваюцца. Запольныя ўчасткі зямлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

землекапа́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Разм. Машына для капання зямлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зле́глы, ‑ая, ‑ае.

Які прыгнуўся да зямлі, палёг. Трава была злеглая і зблеклая. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ледавіко́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мае адносіны да ледавіка. Ледавіковы перыяд у гісторыі Зямлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

магнітагра́ма, ‑ы, ж.

Графічны запіс змен магнітнага поля Зямлі, які атрымліваецца пры дапамозе магнітографа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неўраджа́йны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і неўрадлівы. Зямлі мала, зямля неўраджайная, голы пясок. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трыя́с, ‑у, м.

Спец. Першы з трох перыядаў мезазойскай эры ў геалагічнай гісторыі Зямлі.

[Ад. грэч. triás — тройца, траістасць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вурвалле ’пласт зямлі’ (КТС). Відаць, да урва́ць, вы́рваць, гл. ву́рвалак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

апрацо́ўка ж

1. Beárbeitung f -; Verárbeitung f - (сыравіны); Behándlung f - (раны);

2. (зямлі, глебы) Bestéllung f -; Bebáuung f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)