наза́льны

(фр. nasal, ад лац. nasus = нос)

лінгв. насавы (галосны або зычны гук).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сано́метр

(ад лац. sonus = гук + -метр)

прыбор, пры дапамозе якога вывучаюць ваганні струн.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фон​2

(гр. phone = гук)

адзінка гучнасці; для чыстага тона супадае з дэцыбелам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Звон ’ударны сігнальны інструмент; гук гэтага інструмента’. Рус. звон ’від гуку’, дыял. ’прыстасаванне’, укр. дзвін ’звон’, польск. dzwon, в.-луж. zwon, н.-луж. zwón ’тс’, палаб. zünĕ ’mit Glocken läuten’ (’званіць у званы’), чэш., славац. zvon, славен. zvǫ̂n, серб.-харв. зво̏но, зво̏н, зво̑н ’звон’, балг. звон ’прыстасаванне; гук’, звън ’гук’, макед. ѕвоно ’звон’. Ст.-слав. звонъ ’тс’. Ст.-рус. звонъ ’тс’. Прасл. zvonь — аблаўтны бязафіксны назоўнік ад дзеяслова zvьněti (гл. звінець). Ст.-бел. і дыял. форма дзвон < польск. (Булыка, Запазыч., 94), Шанскі, 2, З, 79; Копечны, Zákl. zásoba, 430.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

resonant

[ˈrezənənt]

adj.

1) які́ гучы́ць, раздае́цца

2) рэзана́нсны (пра гук)

3) з до́брым рэзана́нсам

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

bird call

1) гук, сьпеў пту́шак

2) ва́бік -а m. (сьвісто́к для прына́ды пту́шак)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

unstressed

[ʌnˈstrest]

adj.

1) ненаці́сьнены, ненаці́снуты

2) не пад на́ціскам, ненаціскны́ (пра гук або́ склад)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

афрыка́та, ‑ы, ДМ ‑каце, ж.

Складаны зычны гук, які ўтвараецца цесным злучэннем зычнага выбухнога з зычным фрыкатыўным таго самага месца ўтварэння, напрыклад: беларускае «ц» з «тс», «ч» з «тш».

[Лац. affricata — прыцёртая.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

м, нескл., н.

1. Чатырнаццатая літара беларускага алфавіта, якая мае назву «э м». Малое м.

2. Санорны, насавы, губна-губны, змычны зычны гук; можа быць мяккім і цвёрдым. Мілы, мыла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зяло́ ​1, ‑а, н.

Назва восьмай літары (ѕ) царкоўнаславянскай і старой рускай азбукі, якая абазначае, як і літара зямля (з), гук «з».

зяло́ ​2, ‑а, н.

Насенне пустазелля ў збожжы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)