Verbum

няцо́тны, -ая, -ае.

Які не дзеліцца на два.

Н. лік.

нячу́тны, -ая, -ае.

Такі, што не робіць шуму; якога не чуваць зусім, вельмі ціхі.

Прайсці нячутнымі крокамі.

|| наз. нячу́тнасць, -і, ж.

нячы́сты, -ая, -ае.

1. Брудны, неахайны.

Н. пакой.

2. Неаднародны, з дамешкамі чаго-н.; забруджаны.

Нячыстая вада.

3. Неахайна выкананы, неакуратны (разм.).

Нячыстая апрацоўка.

4. Невыразны, не зусім дакладны, правільны (пра гукі, выказванне думак; разм.).

Н. голас.

5. перан. Які не вызначаецца сумленнасцю, здольны да махлярства; заснаваны на махлярстве.

Нячыстая справа.

6. Звязаны са злым духам, чараўніцтвам; д’ябальскі (разм.).

Нячыстае месца.

7. у знач. наз. нячы́сты, -ага, м. Злы дух, чорт.

Вось табе і смяльчак, а нячыстага баіцца.

◊

Нячыстая сіла (разм.) — чорт, д’ябал.

Нячысты дух — чорт, д’ябал, нячысцік.

|| наз. нечыстата́, -ы́, ДМ -стаце́, ж. (да 1—5 знач.).

нячы́сцік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

У народных павер’ях: нячыстая сіла, чорт.

нячэ́паны, -ая, -ае.

Тое, што і нечапаны.

нячэ́саны¹ гл. нечасаны¹.

нячэ́саны² гл. нечасаны².

няшма́т, прысл., у знач. вык.

Не вельмі многа.

Н. ты напрацаваў тут без мяне.

На такой гаспадарцы зімой работы н.

няшча́сны, -ая, -ае.

1. Які церпіць гора, бяду, перажывае няшчасце.

Н. чалавек.

2. Які з’яўляецца няшчасцем, заключае ў сабе няшчасце.

Н. выпадак.

3. Які прыносіць няшчасце або прадвяшчае яго.

Н. дзень.

4. Які выражае прыгнечаны, гаротны і пад. стан.

Н. выгляд.

няшча́сце, -я, мн. -і, -яў, н.

1. Бяда, гора; няшчасны выпадак.

Н. мне з табой!

Н. на чыгунцы.

2. Няўдача, адсутнасць поспеху.

Шчупак з кручка сарваўся, вось н.