сорт, -у, М со́рце, мн. сарты́, -о́ў, м.

1. Тое, што і гатунак.

Першы с. (таксама перан.: пра што-н. вельмі добрае). Мука першага сорту.

2. Разнавіднасць якой-н. культурнай расліны, якая адрозніваецца ад іншых раслін гэтага ж віду якімі-н. каштоўнымі якасцямі.

Высокаўраджайныя сарты пшаніцы.

|| прым. сартавы́, -а́я, -о́е (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

odbity

1. адбіты, адлюстраваны;

2. надрукаваны;

pierwszy arkusz odbity — першы аркуш надрукаваны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

а ка́пітэ

(лац. а capite = ад раздзела)

1) першы радок новага раздзела;

2) частка тэксту, якая пачынаецца з абзаца.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

бельэта́ж

(фр. bel-étage = прыгожы паверх)

1) першы над партэрам ярус у тэатры;

2) другі, парадны паверх палаца, асабняка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фа́зіс

(гр. phasis = з’яўленне)

першы момант у развіцці якой-н. з’явы, у змене формы або стану якога-н. цела.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

блін (род. бліна́) м. блин;

◊ пячы́ як бліны́ — печь как блины́;

разбі́цца ў б. — расшиби́ться в лепёшку;

пе́ршы б. камяко́м — посл. пе́рвый блин ко́мом

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Скра́йчык, скраёк ‘гарбушка, першы або апошні кусок хлеба ад бохана’ (Вешт., Сл. Брэс.), скра́йка ‘тс’ (беласт., Сл. ПЗБ). Да край з суф. ‑чык, ‑ок, ‑к. Параўн. акрайчык.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

меда... (гл. мёда...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужываецца замест «мёда»..., калі націск падае на першы склад другой часткі слова, напрыклад: медазбор, меданосны, медагонка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мнага... (гл. многа...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужываецца замест «многа...», калі націск у другой частцы падае на першы склад, напрыклад: мнагалюдны, мнагаструнны, мнагабор’е.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падму́ркавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да падмурка (у 1 знач.); прызначаны для падмурка. І першы падмуркавы камень Пайшоў ад яго [старшыні] па руках. Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)