mnogość

ж.

1. мноства; вялікая колькасць; безліч;

2. мат. мноства

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

dziewanna

ж. бат. дзіванна (Verbascum L.);

dziewanna wielka — дзіванна вялікая

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

hefty [ˈhefti] adj.

1. вялі́кі, здараве́нны (пра чалавека)

2. даво́лі вялі́кая, немала́я (пра суму грошай)

3. мо́цны, ду́жы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

multiplicity [ˌmʌltɪˈplɪsəti] n. (of) fml мно́ства, вялі́кая разнаста́йнасць (чаго-н.);

a multiplicity of different factors мно́ства ро́зных фа́ктараў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

субкантыне́нт

(ад суб- + кантынент)

вялікая, геаграфічна дакладна акрэсленая частка кантынента.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

многозначи́тельность

1. шматзна́чнасць, -ці ж.; (вялі́кая) ва́жнасць, -ці ж.;

2. шматзна́чнасць, -ці ж.; (выразительность) выра́знасць, -ці ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скопле́ние ср.

1. (действие) збіра́нне, -ння ср., збор, род. збо́ру м.;

2. (то, что скопилось) вялі́кая ко́лькасць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наплы́ў, -лы́ву, м.

1. гл. наплысці.

2. Тое, што наплыло, сабралася.

Н. водарасцей.

3. перан. Вялікая колькасць каго-, чаго-н.

Н. пакупнікоў.

Н. пачуццяў.

4. Паступовая змена кадраў у кінафільме (спец.).

5. Нарасць на ствале дрэва.

Н. на бярозе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

часці́на, -ы, мн. -ы, -цін, ж. (разм.).

Тое, што і частка (у 1—3 знач.); вялікая, значная частка чаго-н.

○

Часціны мовы — лексіка-граматычныя разрады слоў, якія характарызуюцца агульнымі лексічнымі і граматычнымі адзнакамі, агульнасцю асноўных сінтаксічных функцый у сказе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыпла́та, ‑ы, ДМ ‑плаце, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыплачваць — прыплаціць.

2. Тое, што прыплачана. Вялікая прыплата.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)