перарыва́льнік, ‑а, м.
Прыстасаванне, пры дапамозе якога спыняецца і зноў прапускаецца электрычны ток у ланцугу, паток газу або вадкасці ў трубаправодзе.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пескамы́йка, ‑і, ДМ ‑мыйцы; Р мн. ‑мыек; ж.
Прыстасаванне для ачысткі пяску ад гліны і іншых прымесей шляхам прамывання вадой.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прэзерваты́ў, ‑тыва, м.
1. Уст. Засцерагальны сродак ад чаго‑н.
2. Прыстасаванне, якое прымяняецца для засцеражэння ад цяжарнасці і венерычных хвароб.
[Ад лац. praeservare — папярэджваць, засцерагаць.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
раскі́двальнік, ‑а, м.
1. Той, хто займаецца раскідваннем чаго‑н. Раскідвальнік сена.
2. Прыстасаванне для раскідвання чаго‑н. Механічны раскідвальнік угнаенняў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тлушчало́ўка, ‑і, ДМ ‑лоўцы, ж.
Спец. Ачышчальнае прыстасаванне ў сістэмах гарадской і прамысловай каналізацыі для выдалення тлушчаў са сцёкавых вод.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трэнажо́р, ‑а, м.
Вучэбна-трэніровачнае прыстасаванне для выпрацоўкі навыкаў і ўдасканалення тэхнікі кіравання машынай пры падрыхтоўцы лётчыкаў, касманаўтаў, шафёраў і пад.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
турніке́т, ‑а, М ‑кеце, м.
Прыстасаванне ў выглядзе рухомай крыжавіны, што ўстанаўліваецца ў праходах, каб наведвальнікі маглі праходзіць толькі па аднаму.
[Фр. tourniquet.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тэатраліза́цыя, ‑і, ж.
Прыстасаванне для сцэны, для тэатра; увядзенне элементаў драматычнага дзеяння. Тэатралізацыя паэмы «Сымон-музыка». Тэатралізацыя народнага танца. Прыёмы тэатралізацыі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хлебарэ́зка, ‑і, ДМ ‑зцы; Р мн. ‑зак; ж.
1. Прыстасаванне для рэзкі хлеба. Электрычная хлебарэзка.
2. Разм. Жан. да хлебарэз.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
электрамагні́т, ‑а, М ‑ніце, м.
Прыстасаванне з жалезнага стрыжня, абматанага ізаляваным дротам, па якім праходзіць электрычны ток і намагнічвае гэты стрыжань.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)