Vórkaufsrecht
n -(e)s, -e пра́ва прывіле́i пры ку́плі
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
disqualify [dɪsˈkwɒlɪfaɪ] v. (from) дыскваліфікава́ць, прызнава́ць няздо́льным (да чаго-н.);
disqualify smb. for the Olympic Games пазба́віць каго́-н. пра́ва ўдзе́льнічаць у Алімпі́йскіх гу́льнях
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
vest2 [vest] v.
1. fml (in, with) усклада́ць (абавязкі), дава́ць (права);
vest smb. with authority надзяля́ць каго́-н. ула́даю
2. eccl. адзява́ць (рызу)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
авіябіле́т
(ад авія- + білет)
дакумент, які дае права праезду на пасажырскім самалёце.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
апта́нт
(лац. optans, -ntis = які выбірае)
асоба, якая мае права выбіраць грамадзянства.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
дзяржа́ўны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да дзяржавы, належыць ёй. Дзяржаўны лад. Дзяржаўны герб. Дзяржаўная мова. Дзяржаўная граніца. Дзяржаўны запаведнік. // Здольны аказаць уплыў на ход справы ў дзяржаве. [Верамейчык] павінен вырашаць задачу дзяржаўнай важнасці — знайсці магчымасць рэзкага ўздыму ўраджаю за адзін год. Дуброўскі. // Звязаны з кіраваннем дзяржавай. Дзяржаўны дзеяч. □ Кацярына .. — сапраўды дзяржаўны чалавек, чалавек шырокіх палітычных гарызонтаў, бязмежна адданы непераможнай справе партыі, справе камунізма. Бярозкін.
•••
Дзяржаўнае права гл. права.
Дзяржаўны крэдыт гл. крэдыт.
Дзяржаўным экзамены гл. экзамен.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
incapacitate
[,ɪnkəˈpæsɪteɪt]
v.t.
1) пазбаўля́ць здо́льнасьці, сі́лы або́ прыда́тнасьці; рабі́ць няздо́льным
2) пазбаўля́ць пра́ва
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
interdict
1. [,ɪntərˈdɪkt]
v.t.
1) забараня́ць
2) пазбаўля́ць пра́ва карыста́ньня
2. [ˈɪntərdɪkt]
n.
афіцы́йная забаро́на
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Не́ка ’не; ніяк’ (бешанк., Нар. сл.; Цых.). Магчыма некалькі тлумачэнняў паходжання слова, якія маюць права на існаванне, асабліва пры дапушчэнні аманіміі форм: не́ка < не́а (адмаўленне, гл.) шляхам устаўкі к паміж галоснымі; не + ка (часціца, як у тута‑ка, тама‑ка, нямаша‑ка, немае‑ка і г. д.); утворана ад дзеяслова не́каць ’гаварыць «не»’, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ругава́ць ’турбаваць, крануць, паварушыць (саркастычна)’ (маладз., Янк. Мат.). З польск. rugować ’высылаць, караць вінаватых’ < rug ’высылка, пакаранне вінаватых’, запазычана з гарадскога нямецкага права, дзе Rüge ’вымова’, rügen ’вымаўляць, рабіць вымову’ (Брукнер, 468). У якасці зыходных формаў падаюць с.-в.-ням. rüggen, rucken, rücken (Нававейскі, Zapożyczenia, 261). Сюды ж ст.-бел. рукгованъе ’высяленне’ (Ст.-бел. лексікон).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)