словаўтварэ́нне, -я, н.

1. Раздзел граматыкі, які вывучае спосабы ўтварэння слоў.

2. Утварэнне слоў у мове па законах і правілах дадзенай мовы.

Спосаб суфіксальнага словаўтварэння назоўнікаў.

|| прым. словаўтвара́льны, -ая, -ае.

Словаўтваральная сістэма.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

узбагачэ́нне ср., в разн. знач. обогаще́ние;

у. мо́вы — обогаще́ние языка́;

у. во́пытам — обогаще́ние о́пытом

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

úmgangssprachlich

a гутарко́вы, размо́ўны (пра стыль мовы)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Rédefertigkeit

f - уме́нне свабо́дна гаварыць; дар мо́вы [сло́ва]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Wórtgut

n -(e)s сло́ўнікавы склад (мовы)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Spráchführer

m -s, - размо́ўнік (якой-н. мовы)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

a figure of speech

рытары́чная фігу́ра мо́вы (мэта́фара, параўна́ньне, гіпэ́рбала)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Germanic

[dʒərˈmænɪk]

adj.

1) няме́цкі

2) герма́нскі

Germanic languages — герма́нскія мо́вы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ле́ксіка, -і, ДМ -сіцы, ж.

Слоўнікавы склад мовы або дыялекту, твораў якога-н. пісьменніка; сукупнасць слоў, якія ўжываюцца ў якой-н. сферы дзейнасці.

Дыялектная л.

Л.

Якуба Коласа.

|| прым. лексі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кла́сік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Выдатны, агульнапрызнаны дзеяч навукі, мастацтва, літаратуры.

Класікі беларускай літаратуры.

2. Прадстаўнік класіцызму ў мастацтве.

3. Спецыяліст у галіне класічнай філалогіі (старажытнагрэчаская і лацінская мовы і літаратуры).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)