1) прахо́дзіць праз фа́зы, пэрыяды́чна паўтара́цца
2) е́зьдзіць ро́варам
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
plon, ~u
м.
1. ураджай; збор ураджаю; жніво;
2.перан. плён; вынікі;
obfite ~y — багатыя вынікі;
zbierać plon swej pracy — збіраць плён сваёй працы
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
pocztowy
pocztow|y
паштовы;
skrzynka ~a — паштовая скрынка;
urząd ~y — пошта; паштовае аддзяленне;
znaczek ~y — марка;
opłata ~a — паштовы збор;
gołąb ~y — паштовы голуб
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
zbiorowy
zbiorow|y
зборны; калектыўны; сумесны;
~е wysiłki — сумесныя намаганні;
bezpieczeństwo ~е — калектыўная бяспека;
~е wydanie dzieł — збор твораў;
rzeczownik ~y грам. зборны назоўнік
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
По́пыт ’патрабаванне на рабочую сілу, тавар, патрэба’ (ТСБМ, Гарэц., Байк. і Некр.), укр.по́пит ’запатрабаванне (тавару, асобы), патрэба; папулярнасць’, польск.popyt ’запатрабаванне (тавару, асобы), патрэба, папулярнасць’. Насуперак Банькоўскаму (2, 702), які лічыць польск.popyt калькай ням.Nachfrage ’тс’, можа разглядацца як самастойнае славянскае аддзеяслоўнае ўтварэнне з прыстаўкай по- і семантыкай выніковасці дзеяння ад пытацца (гл.), як і шэраг падобных утварэнняў, параўн. пабо́р, пада́так, паку́пка, рус.побо́р, поку́пка, по́дать, польск.pobór, podatek, ст.-польск.pokup, popłat, podaz, чэш.poptávka, славац.poplatok ’плата, збор’, славен.poprašanje ’запрос, пытанне, апытванне’, poplača ’заробак’, popúst ’зніжка’, якім адпавядаюць рознапрыставачныя, у тым ліку беспрыставачныя формы з ням. мовы: Kauf ’пакупка’, Lohn ’заробак’, Befrage ’запрос’, Unterlass ’зніжка’ і інш. У першасным значэнні попыт, імаверна, азначала ’запытанне, распытванне пра належнасць тавару’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
code
[koʊd]1.
n.
1) ко́дэкс -у m.
code of laws — збор зако́наў
civil code — цыві́льны ко́дэкс
criminal code — крыміна́льны ко́дэкс
2) код -у m., сыгналізацы́йная сыстэ́ма
the Morse code — код Мо́рзэ
3) шыфр -у m.; умо́ўныя знакі́
2.
v.t.
шыфрава́ць, перадава́ць ко́дам
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
collective
[kəˈlektɪv]1.
adj.
1) супо́льны; агу́льны, збо́рны
the collective wisdom of Congress — супо́льная му́драсьць Кангрэ́су
collective number — збо́рны лічэ́бнік
2) калекты́ўны
collective farming — калекты́ўная гаспада́рка
2.
n.
1) збо́рны назо́ўнік
2) су́ма f., збор -у m.
3) калекты́ўнае прадпрые́мства, калга́с -у m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
commission[kəˈmɪʃn]n.
1. камі́сія, камітэ́т;
a commission of inquiry камі́сія па рассле́даванні;
appoint/establish/constitute a commission ствары́ць камі́сію
2. камісі́йны збор, камісі́йныя;
charge 10 per cent commission браць дзе́сяць працэ́нтаў камісі́йных
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Прыго́н перан. ’грамадскі лад, заснаваны на прыгонным праве; прыгонніцтва; дармавая прымусовая праца сялян на памешчыка ў часы прыгоннага права; паншчына; збор працаўнікоў, якіх прыгналі на паншчыну’ (Мік., Мядзв., Др.-Падб., Нас., Гарэц., Ласт., Байк. і Некр., Касп., ТСБМ, ЛА, 3), прыго́н, пріго́н ’прыгон, паншчына’ (клім., Бяльк.), прыго́н, прыгуо́н ’тс’ (Сл. ПЗБ), прыго́ншчына ’прыгонніцтва’ (Нік. Очерки), прыго́ннік ’прыгонны селянін; працаўнік, якога прыгналі на паншчыну; працаўнік, якога нанялі на пэўны тэрмін працаваць 2–3 дні ў тыдзень’ (Нас., Ласт., Байк. і Некр., Касп.), прыго́нка, прыго́нніца ’прыгонная сялянка; працаўніца, якую прыгналі на паншчыну’ (Нас.); параўн. з процілеглымі значэннямі: прыго́ннік ’памешчык, які карыстаўся прыгонным правам, меў прыгонных сялян; рэакцыянер’ (ТСБМ), прыго́ншчык ’той, хто прыганяе або назірае за працай на паншчыне, падганяе да працы’ (Нас., Байк. і Некр.). Ст.-бел.пригнати, пригоняти, пригнатися, пригонатаи ’наглядчык’ (Сл. Скарыны). Да прыганя́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пусто́та ’пусты, легкадумны чалавек’ (ТС), параўн. укр.пустота ’свавольства’; збор. ’гарэзнікі’, польск.pustota ’пустата ў галаве, легкадумнасць, свавольства’. Арэальнае семантычнае ўтварэнне ад пусты ’несур’ёзны, легкадумны’, цэнтр якога з акцэнталагічнага пункту погляду, магчыма, знаходзіўся на польскай тэрыторыі, параўн., аднак, у польскай падольскай гаворцы “swawola w znaczeniu tak obszemem і niewłasciwem, że і wybicie okna і ukradzenie koni lub opalenie domu zarówno pustotą nazywają” (Крэмер, Słowniczek, 311), што сведчыла б пра ўсходнеславянскі цэнтр інавацыі; паралельнае да пустата ’пустая, парожняя прастора’ (ТСБМ, Нар. словатв.), ’неўрадлівае поле’ (шкл., Мат. Гом.), укр.пустота ’тс’, рус.пустота ’тс’, польск.pustota ’тс’, в.-луж.pustota ’тс’, чэш.pustota ’тс’, славен.pustota ’неапрацаванае, закінутае поле’ (з 1286 г., гл. Бязлай, 3, 138), балг.пустота ’пустая, незанятая прастора’, макед.nycmomuja ’тс’. Усё да *pustь, ад якога, магчыма, прасл. *pustota. Параўн. пустэча (гл.).