лабіяліза́цыя, ‑і, ж.

Спец. Вымаўленне некаторых гукаў мовы з акругленнем выцягнутых губ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

латыні́зм, ‑а, м.

Слова ці моўны зварот, якія запазычаны з лацінскай мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лексі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да лексікі; слоўнікавы. Лексічнае багацце мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лінгвастылі́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Раздзел мовазнаўства, што вывучае стылі мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дравіды́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дравідаў, належыць ім. Дравідыйскія мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рытмі́чнасць, ‑і, ж.

Наяўнасць рытму ў чым‑н. Рытмічнасць фразы. Рытмічнасць мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стэнатыпі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Спецыяліст па запісу вуснай мовы стэнатыпічным метадам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

у́гра-фі́нскі, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і фіна-угорскі. Угра-фінскія мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фанематы́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мі адносіны да фанемы. Фанематычны састаў мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двуко́ссе, -я, мн. -і, -яў, н.

Спецыяльныя значкі (« » ці “ ”) для выдзялення ў тэксце простай мовы, цытат, загалоўкаў, а таксама слоў, ужытых ва ўмоўным або іранічным сэнсе.

Узяць цытату ў д.

Закрыць д.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)