мнагаво́днасць, ‑і, ж.

Уласцівасць мнагаводнага; багацце вады, вільгаці. Амазонка — першая рака па мнагаводнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

намя́клы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які стаў сырым, размяклым ад сырасці, вады. Намяклыя сухары.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наразліва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Разліць многа якой‑н. вадкасці. Наразліваць вады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разба́віцца, ‑віцца; зак.

Разм. Стаць радчэйшым, слабейшым ад дабаўкі вады або іншай вадкасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

размыва́льнік, ‑а, м.

Прыстасаванне для ачысткі ад чаго‑н. пры дапамозе струменя вады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сеткапад’ёмны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для пад’ёму з вады рыбалоўных сетак і невадаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ундзі́на, ‑ы, ж.

У павер’ях сярэдневякоўя — дух вады ў вобразе жанчыны; русалка, наяда.

[Ад лац. unda — хваля.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чыгі́р, ‑а, м.

Спец. Прасцейшы механізм для пад’ёму вады пры абвадненні невялікіх участкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вадун ’персаніфікаванае абазначэнне стану чалавека’ ў выразе «вадун водзіць з голаду» (КТС); параўн. вады́ ’нейкія чэрці’ ў выразе «вады́ водзяць» (Бяльк.). Суфіксальнае ўтварэнне ад вадзі́ць 1; параўн. бягун у выразе «бегуны яго ганяюць»; ’бегае, бо жывот баліць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

pervious

[ˈpɜ:rviəs]

adj.

1) прапушча́льны (для вады́)

2) які́ паддае́цца ўплы́ву, пада́тлівы; успрыі́млівы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)