backhand

[ˈbækhænd]

1.

n.

1) уда́р наўзма́х

2) по́чырк зь ле́вым нахі́лам

2.

v.

бі́ць наўзма́х

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

drum2 [drʌm] v.

1. біць у бараба́н

2. бараба́ніць, сту́каць

drum smth. into smb.’s head убі́ць што-н. у чыю́-н. галаву́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

slice2 [slaɪs] v.

1. нараза́ць, нарэ́зваць (лустачкамі)

2. sport біць мяч зрэ́зана

slice off [ˌslaɪsˈɒf] phr. v. адраза́ць, адрэ́зваць

slice up [ˌslaɪsˈʌp] phr. v. нарэ́зваць, нараза́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

spear2 [spɪə] v.

1. прані́зваць, праціна́ць дзі́дай або́ кап’ём

2. біць во́сцямі, гарпу́ніць;

He speared the chop with a fork. Ён падчапіў катлету відэльцам.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

tan2 [tæn] v.

1. вырабля́ць (скуру), дубі́ць

2. загара́ць

3. infml лупцава́ць

tan smb.’s hide infml, dated мо́цна біць каго́-н.; дуба́сіць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Пёкаць1 ’малаціць цэпам’ (Варл.). Да пе́каць1біць чым-небудзь’, ’біць увогуле’.

Пёкаць2 ’гараваць, пакутаваць’ (Варл.). Да пе́каць2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зра́нку, прысл.

1. У пачатку дня; раніцай. Яшчэ зранку, на досвітку, пайшоў наш дзядзька на рум біць калоды. Колас.

2. З пачатку дня, з раніцы. Запрасіла нас палянка: — Адпачніце на траве, На нагах вы сёння зранку. Галіноўская.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гра́біць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; незак., каго-што.

Сілай забіраць чужое дабро; рабаваць. Акупанты грабілі беларускі народ, вывозілі ў Германію збожжа, жывёлу, лес. «Весці». // Разм. Разараць паборамі, узяткамі. Дваранскія камітэты прама грабілі сялян пры дапамозе царскага ўрада. Ленін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Адбо́й1 (БРС) < рус. отбой. Новае запазычанне.

Адбо́й2 ’частка саней’ (Масл.) да біць (гл.).

Адбо́й3 ’удар у адказ’ (Шат.). Гл. біць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Не́лупак (не́лупык) ’неслух, свавольнік’ (Яўс.). Відаць, з не і лупіцьбіць, лупцаваць’ (’біць да здзірання скуры’, Нас.), г. зн. ’той, каго не білі’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)