commonplace

[ˈkɑ:mənpleɪs]

1.

n.

а) звыча́йная, штодзённая рэч

б) бана́льнасьць f.

2.

adj.

стары́, неціка́вы; зьбі́ты (жарт); бана́льны, штодзённы, звыча́йны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

obsolete

[,ɑ:bsəlˈi:t]

adj.

1) састарэ́лы, які́ ўжо́ ня ўжыва́ецца, які́ вы́йшаў з ужы́тку (пра сло́ва)

2) ве́льмі стары́; перастарэ́лы, нямо́дны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

патрыя́рх

(гр. patriarches = родапачынальнік)

1) кіраўнік роду ў родавым грамадстве;

2) вышэйшая духоўная асоба, кіраўнік праваслаўнай царквы;

3) перан. стары і вельмі паважаны чалавек у якім-н. калектыве.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

недато́пак, ‑пка, м.

Абл. Стары, паношаны чаравік, бот, лапаць. «Няхай Андрэй сам цяпер даношвае свае лапці, а то ўсё мне чужыя недатопкі аддаюць», — думае Сцёпка. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Крыве́ч ’назва невялікага лесу’ (Сцяшк.). Да крывы (гл.). Невялікія дрэвы называюць крывымі. Словаўтваральна да *крывеча. Мадэль на ‑єна з агульным значэннем сукупнасці. Параўн. пусты — пустэча ’стары лес’ (Сцяцко, Афікс. наз., 102–103).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

служа́ка м разм

1. (старанны службовец) (díenst)éifriger [bewährter] Árbeiter [Ángestellter];

стары́ служа́ка (пра вайскоўца) Háudegen m -s, -;

2. (хто выслужваецца) пагард Hándlanger m -s, -, Stéigbügelhalter m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

герагігіе́на

(ад гр. geron = стары чалавек + гігіена)

раздзел геранталогіі, які вывучае ўплыў фактараў асяроддзя (сацыяльных, бытавых, прыродных) і ладу жыцця на хуткасць і характар старэння чалавека.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

герантапсіхало́гія

(ад гр. geron, -ntos = стары + псіхалогія)

раздзел геранталогіі, які выкарыстоўвае агульнапсіхалагічныя сродкі і методыкі для вывучэння асаблівасцей псіхікі і паводзін асоб пажылога і старога ўзросту.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Вы́стай ’агароджанае месца для жывёлы (у полі або лесе)’ (ДАБМ, 784), ’стары лес’ (Яшк., слаўг.). Рус. вы́стой ’дзеянне па дзеяслову выстойваць’, в.-луж. wustaj ’адносіны, пункт погляду’. Аддзеяслоўнае ўтварэнне ад выстаяць (гл. стаяць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дрыму́чы, ‑ая, ‑ае.

Стары, густы, непраходны (пра лес). Густы дрымучы лес пераходзіць тут у вялікае, неабсяжнае балота. В. Вольскі. Гукі паволі заміралі ў сэрцы дрымучага бору. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)