Verbum

намо́рднік, ‑а, м.

1. Раменная сетка, якая надзяваецца на морду сабак або іншых жывёл. [Дог] стаяў спакойна, дасягаючы амаль да пояса нізкаросламу ад’ютанту, высока ўзняўшы сваю тупую, звязаную наморднікам морду. Самуйлёнак.

2. Папярочны рэмень аброці, які ідзе па пераноссю каня. Вартавы ўзяў каня за наморднік і пацягнуў на самы край дарогі. Кавалёў.

засячы́ся і засе́кчыся, ‑сячэцца; пр. засекся, ‑лася; зак.

Параніць нагу, зачапіўшы яе на хаду другой нагой (пра каня). Конь засекся.

здо́хлы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і дохлы. Цыганаваты Шот валачэ на сабе злубянелую шкуру, якую злупіў са здохлага каня. Шкраба.

задзы́нкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Пачаць дзынкаць. // Дзынкнуць некалькі разоў запар. Як кранулі каня, дык у возе нешта задзынкала. Бядуля.

дакава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; ‑куём, ‑куяце; заг. дакуй; зак., каго-што.

Скончыць каванне каго‑, чаго‑н. Дакаваць падкову. Дакаваць каня.

вы́ездка, ‑і, ДМ ‑дцы, ж.

Спец. Прывучванне маладога каня хадзіць пад сядлом або ў запрэжцы; аб’ездка (у 2 знач.).

зы́каўка, ‑і, ДМ ‑каўцы; Р мн. ‑кавак; ж.

Разм. Зеленаватая летняя муха з балючым укусам. Зыкаўка напала на каня.

на́гінкам, прысл.

Абл. Сагнуўшыся. [Даніла] ля сваіх варот прыпыніў каня, узваліў на плечы пень і нагінкам панёс яго ў двор. Капыловіч.