corral [kəˈrɑ:l] n. AmE

1. за́гарадзь для жывёлы; за́гарадзь для ло́ўлі дзі́кіх жывёл

2. засло́н з або́зных паво́зак (вакол лагера)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

жывадзёр, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

1. Той, хто забівае і здымае скуру з забітай жывёлы.

2. Пра жорсткага бязлітаснага чалавека.

|| ж. жывадзёрка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. жывадзёрскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ха́тні, -яя, -яе.

1. гл. хата.

2. Прыватны, сямейны.

Х. настаўнік.

3. Просты, свойскі.

4. Прыручаны, не дзікі.

Хатнія жывёлы і птушкі.

5. у знач. наз. ха́тнія, -іх. Члены сям’і.

Атрымаў ліст ад сваіх хатніх.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́гадна,

1. Прысл. да выгадны.

2. у знач. вык. Прыносіць выгаду, даваць карысць, прыбытак. Калгасу выгадна павялічыць пагалоўе жывёлы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аўтахто́ны, ‑аў; адз. аўтахтон, ‑а, м.

Карэннае, спрадвечнае насельніцтва краіны; абарыгены. // Жывёлы або расліны, якія ўзніклі на данай тэрыторыі.

[Грэч. autochthon — тубылец, туземец.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зе́бу, нескл., м.

Від свойскай буйной рагатай жывёлы з невялікім тлушчавым гарбом на карку (пашыраны ў Азіі і Афрыцы).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

непрахо́днасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць непраходнага.

2. Спец. Няздольнасць прапускаць што‑н. (аб органах чалавека або жывёлы). Непраходнасць кішэчніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пупаві́на, ‑ы, ж.

Шнурападобны орган, які злучае зародак чалавека або жывёлы з арганізмам маці.

•••

Адарваць з пупавінай гл. адарваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самакарму́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Аўтаматычнае прыстасаванне для самастойнага кармлення жывёлы пры бесстаночным утрыманні яе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тымпані́я, ‑і, ж.

Захворванне сельскагаспадарчай жывёлы, пры якім збіраецца празмерная колькасць газаў у рубцы жвачных або ў кішэчніку коней.

[Грэч. tympanon — барабан, бубен.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)